Εδώ και πολύ καιρό είχα ακούσει για τον πατέρα Ηρωδίωνα, τον θαυματουργό, τον διά Χριστόν σαλό της αγιορείτικης ερήμου της Καψάλας. Από σκόρπιες πηγές συγκέντρωσα λίγα πτωχά στοιχεία της ζωής του, τα οποία προσφέρω στους ευσεβείς χριστιανούς για να γνωρίζουν ότι και στους έσχατους αυτούς καιρούς, ο Θεός δεν μας εγκατέλειπε.
Ο Γέροντας Ηρωδίωνας γεννήθηκε τo 1904 στη Ρουμανία στην επαρχία Ορντάσεστ. Ο πατέρας του, λεγόταν Πέτρος Μαντούφ, η μητέρα του Ελένη. Ήταν φτωχοί αλλά τίμιοι άνθρωποι. Ο Πέτρος δούλευε στα χωράφια και έβοσκε τα λιγοστά του πρόβατα. Ο Θεός του χάρισε έναν υιό, τον Ιωάννη. Ήταν ένα αθώο και φιλότιμο παλικάρι. Ψηλός, γεροδεμένος, με γαλανά φωτεινά μάτια. Βοηθούσε τον πατέρα του στα πρόβατα και καλλιεργούσαν μαζί τα χωράφια.
Ο Ιωάννης είχε μια έντονη θρησκευτική φύση. Ήταν φιλέρημος χαρακτήρας. Του άρεσε να ακούει ιστορίες για μεγάλους ερημίτες, που ασκήτευαν στα σπήλαια και σε μικρές καλύβες που έφτιαχναν από κορμούς δένδρων στα Καρπάθια όρη και η καρδιά του καιγόταν να τους μιμηθεί. Του έλεγαν οι γεροντότεροι ότι στην Ελλάδα υπάρχει ένα όρος, σαν ένας νομός στον οποίο υπάρχουν μόνο μοναστήρια, σκήτες και φτωχικές καλύβες που εδώ και χίλια χρόνια περίπου ζουν μόνο ασκητές.
Η καρδιά του Ιωάννη σκίρτησε. Άραγε πώς εγώ θα τα καταφέρω να πάω στο Άγιον Όρος; Με τί μέσον; Με τί τρόπο; Δεν θα με αναζητήσουν οι γονείς μου; Δεν θα με εύρουν; Όμως ο Ιωάννης το αποφάσισε. Φεύγει λοιπόν από το σπίτι του, έρχεται στη Μαύρη Θάλασσα, ευρίσκει ένα πλοίο, και με την βοήθεια του Θεού, έρχεται στο Άγιον Όρος. Όμως θέλει να δει, να μελετήσει, να κατανοήσει την ζωή εδώ. Έτσι γίνεται εργάτης στη Μονή Καρακάλου. Δουλεύει στους λαχανόκηπους, στις ελιές. Σε κάθε εργασία.
Πάντα πρόθυμος, πάντα γελαστός, πάντα χαρούμενος. Αυτή ή χαρά είναι το χαρακτηριστικό του και τον συνοδεύει σ’ όλη του τη ζωή. Έπειτα αποφασίζει να συναριθμηθεί σε μια μοναχική συνοδεία. Πρώτα ασκητεύει στο μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου. Τι τον προσέλκυσε εδώ; Το αυστηρό τυπικό, οι ζηλωτές ασκητές και τα λείψανα των Αγίων. Εδώ σώζεται, πολύτιμος θησαυρός, το δεξιό χέρι του Ιωάννου του Προδρόμου. Το χέρι με το όποιο βάπτισε τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Όμως ο Ιωάννης θέλει να γνωρίσει και να ζήση και σε άλλες μοναχικές παλαίστρες. Έτσι αφήνει το αγιασμένο αυτό μοναστήρι, κι έρχεται στο μοναστήρι του Φιλόθεου.
Εδώ μένει αρκετό καιρό. Γυμνάζεται στους πνευματικούς πολέμους. Δέχεται τα βέλη του εχθρού και απαντάει σαν γενναίος στρατιώτης. Η καρδιά του γίνεται ένα πεδίο βολής. Ένα αναπεπταμένο πεδίο μάχης. Από τη μια μεριά οι δαίμονες, τον πολεμούν με όλη τους την δύναμη, με όλο τους το μίσος. Και από την άλλη ο ηρωικός αγωνιστής. Δεν πολεμάει τον εχθρό με ορατά όπλα. Ο πόλεμος δεν είναι ορατός. Είναι αόρατος. Τον πολεμάει με πνευματικά όπλα. Νηστεία, υπομονή, σιωπή, μελέτη του λόγου του Θεού. Αλλά ιδιαίτερα τον πολεμάει με την προσευχή.
Όμως σκέφθηκε ο ασκητής μας ότι εδώ στο μοναστήρι με τους τόσους θορύβους, δεν μπορεί η ψυχή να καλλιεργήσει την καρδιακή προσευχή. Γι’ αυτό αναχώρησε από το μοναστήρι και ήλθε στην έρημο της Καψάλας, στην οποία πολλοί μοναχοί και πολλοί Ρουμάνοι ζούσαν ήσυχαστικόν βίον, με απόλυτη σιωπή, απομόνωση, νηστεία.
Εκεί έζησε σαράντα ολόκληρα χρόνια. Μόνος. Έρημος. Απλησίαστος ερημίτης. Δεν περιποιόταν καθόλου τον εαυτό του. Ποτέ του δεν πλύθηκε, ποτέ του δεν φρόντισε να βρει ένα καλό ρούχο. Δεν έπαιρνε καμιά μέριμνα για την τροφή. Πατέρες από τα γειτονικά κελιά, Έλληνες και Ρουμάνοι, του άφηναν ευλογίες, και με αυτές συντηρούνταν. Σαράντα χρόνια μελέτης του Θεού. Σαράντα χρόνια καρδιακής προσευχής. Σαράντα χρόνια πάλευε με τα στοιχεία της φύσεως και με τους δαίμονας. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, κατάλαβαν τι θησαυρός ήταν. Τι θησαυρό έκρυβε. Τι διορατικά και προφητικά χαρίσματα έκρυβε. Κοιμήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 1990.
Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ Δημόπουλος
