Θαυματουργές Εικόνες της Παναγίας
ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ
Ακούγεται η θάλασσα, ένα μοτοράκι, τα κουδούνια των ζώων, ο εργάτης που ασπρίζει τα κάτω κελιά και ψέλνει με λάθη. Τα πουλιά πιο πολλά φαίνονται φέτος στις σκεπές. Τα μουλαράκια τσακώνονται.
Μην κοιτάς γύρω σου πουθενά.
Για όλα φταίει ο εαυτός σου.
Να ζεις σα νεκρός για να χαίρεσαι.
Να θλίβεσαι για να χαίρεσαι.
Να χάνεις τον εαυτό σου για να βρεις τον Θεό...
Είναι μια μεγάλη ευλογία αυτές οι συνάξεις.
Η αγιορείτικη ψαλμωδία έχει μια ιδιαίτερη χάρη. Είναι μερικές φορές σαν να τα βάζεις με τον Θεό κι άλλοτε σαν να θες να τον καλοπιάσεις. Ίσως είναι η διάθεση του ψάλτη ή του ακροατή κι όχι τόσο ο τονισμός του κερωμένου βιβλίου.
Αν έλθεις στο Άγιον Όρος και ζητάς να αρετή, θα ψάξεις και θα την ανακαλύψεις. Αναζητάς σκάνδαλα, θα τα βρεις. Αν ο φακός σου ζητά να τραβήξει φυσικές καλλονές, πολυκαιρισμένα κτίρια, μπαλκόνια στον αέρα, σταυρούς γυρτούς, ακρογιαλιές, αρχαίες εικόνες, ώριμες μορφές, δεν θα δυσκολευτεί καθόλου να τα συναντήσει. Όμως το πραγματικό, το άλλο Άγιον Όρος θ' αγρυπνεί μυστικά και θα υφαίνει την ιστορία του υπόγεια και σιγαλά.
Αυτή λοιπόν η μικρή μακαριότητα του αξίζει και πρέπει να την εκθέσουμε στη θέα των περίεργων, των παράξενων και ακόμη και των καλοδιάθετων; Σε τι ωφελεί επιτέλους η δημοσιότητα της ιερότητας; Ας μείνει και κάτι αλεηλάτητο, άβατο και βουβό. Εξάλλου σίγουρα δεν θα ωφεληθεί και κανένας από τη διαφήμιση της μυστικής ζωής του άλλου, αν δεν θελήσει ν' αγωνιστεί ο ίδιος και δεν επαναλαμβάνει μαζί με τον παλιό αββά πως αυτός είναι μόνος κι ο Θεός. Η αγιότητα δεν είναι μεταδοτική.
Να μην ξεχνάμε γιατί ξεκινήσαμε.
Μην ζητάμε άκαιρα πολλά. Σαν κάτι παιδιά που ‘ρχονται στο Άγιον Όρος και μ' ένα κομποσκοίνι στο χέρι ζητούν μέσα σ' ένα βράδυ να δούνε το Θεό.
(Αποσπάσματα από τις σκέψεις του Μοναχού Μωυσέως του Αγιορείτου από το βιβλίο του «Αγρυπνία στο Άγιο Όρος», εκδ. Ακρίτας).
Σελίδες: 100
Διαστάσεις: 12 x 18 εκ.