Αναζήτηση - Σελίδα 14

Βρέθηκαν 347 άρθρα

Βασιλόπιτα

Υλικά:1 κιλό αλεύρι που φουσκώνει μόνο του2 φλιτζάνια βούτυρο1 κουταλιά της σούπας μαγιά νωπή1 φλιτζάνι ζάχαρη1 φλιτζάνι γάλα6 αυγάΑλάτιΜαχλέπιΖάχαρη άχνηΑμύγδαλα ασπρισμένα Εκτέλεση:Ανακατεύουμε τη μαγιά με το γάλα χλιαρό και λίγο από το αλεύρι για να γίνει χυλός. Αφήνουμε το χυλό σκεπασμένο σε ζεστό μέρος να φουσκώσει. Βράζουμε το μαχλέπι σε λίγο νερό και το σουρώνουμε. Πετάμε το μαχλέπι και κρατάμε το νερό. Σε λεκάνη βάζουμε το αλεύρι, κάνουμε μια λακουβίτσα και ρίχνουμε μέσα το λιωμένο βούτυρο, τη ζάχαρη, τα αυγά χτυπημένα, τον χυλό της μαγιάς, το νερό από το μαχλέπι και λίγο αλάτι. Ζυμώνουμε καλά, ώσπου να σφίξει η ζύμη. Τη βάζουμε σε αλευρωμένη λεκάνη. Την αφήνουμε σκεπασμένη σε ζεστό μέρος να φουσκώσει. Ξαναζυμώνουμε και πλάθουμε την πίτα. Τη βάζουμε σε ταψί βουτυρωμένο και αλευρωμένο. Πασπαλίζουμε την επιφάνειά της με τα αμύγδαλα και αν θέλουμε γράφουμε με τα αμύγδαλα τον αριθμό του νέου έτους. Την αφήνουμε πάλι να φουσκώσει και την αλείφουμε προσεκτικά με χτυπημένο αυγό. Την ψήνουμε σε μέτριο φούρνο για μία ώρα περίπου. Όταν κρυώσει, την πασπαλίζουμε γύρω γύρω με άχνη ζάχαρη. Κάντε κλικ εδώ για όλα τα βιβλία της μοναστηριακής γαστρονομίας.

Μακαρόνια Φούρνου με Τόνο

Υλικά: ½ κιλό μακαρόνια κοφτά 50 γρ. βούτυρο 2-3 αυγά 50 γρ. τυρί σκληρό Αλάτι, πιπέρι Για την σάλτσα: 1 κουτί τόνος 2 κουταλιές βούτυρο 4 ώριμες τομάτες 1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο Αλάτι, πιπέρι, κανέλα ξυλάκι 2-3 σκελίδες σκόρδα ψιλοκομμένα Λίγα μανιτάρια (προαιρετικά) Εκτέλεση: Ετοιμάζουμε την σάλτσα. Σοτάρουμε το κρεμμύδι, ρίχνουμε τον τόνο λειωμένο και τα υπόλοιπα υλικά με λίγο νερό. Όταν δέσει η σάλτσα την κατεβάζουμε από τη φωτιά και βράζουμε τα ζυμαρικά σε αλατισμένο νερό. Χτυπάμε τα ασπράδια μαρέγκα και προσθέτουμε τους κρόκους, το βούτυρο και το τυρί. Έπειτα βράζουμε τα ζυμαρικά. Τα βουτυρώνουμε, τα τοποθετούμε σε βουτυρωμένο πυρέξ και γαρνίρουμε με το μείγμα. Σκορπάμε από πάνω την σάλτσα και τα τοποθετούμε σε ζεστό φούρνο να ροδίσουν για 10 λεπτά περίπου. Σερβίρονται ζεστά.

Λιόψωμο

Υλικά: 1 κιλό αλεύρι (μισό σκληρό, μισό μαλακό κατά προτίμηση) 2 ½ ποτήρια χυμό από φρέσκα πορτοκάλια 2 ½ ποτήρια νερό 2 φακελάκια μπέικιν πάουντερ Λίγο αλάτι 1 κουταλάκι του γλυκού σόδα διαλυμένη σε λίγο χυμό λεμονιού 1 πιάτο της σούπας γεμάτο ελιές μαύρες (όχι ξυδάτες) καθαρισμένες από κουκούτσια και τεμαχισμένες σε 4-5 κομματάκια Εκτέλεση: Ανακατεύουμε όλα μαζί τα υλικά και τα ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 200 βαθμούς για μία ώρα περίπου. Κάντε κλικ εδώ για όλα τα βιβλία της μοναστηριακής γαστρονομίας.

Κολοκυθολούλουδα με Αυγά

Υλικά:20 - 30 λουλούδια3 - 4 αυγά2 κουταλιές βούτυρο5 - 6 φύλλα δυόσμου ψιλοκομμένα¾ φλυτζάνια του τσαγιού τυρί τριμμένο (κεφαλοτύρι)Πιπέρι - αλάτι Εκτέλεση:Καθαρίζουμε τα λουλούδια από τα κοτσάνια και τα πλένουμε. Τα ζεματίζουμε σε βραστό νερό με λίγο αλάτι, τα βγάζουμε αμέσως και τα στραγγίζουμε καλά. Καίμε το βούτυρο στο τηγάνι και τα ρίχνουμε μέσα με τον δυόσμο ψιλοκομμένο και σοτάρουμε. Χτυπάμε τα αυγά και τα ρίχνουμε στο τηγάνι με λίγο πιπέρι και αλάτι. Κατόπιν ρίχνουμε και το τυρί. Όταν ψηθούν τα αυγά, αποσύρουμε απ’ τη φωτιά και σερβίρουμε. Κάντε κλικ εδώ για όλα τα βιβλία της μοναστηριακής γαστρονομίας.

Κολοκυθόπιτα Νηστίσιμη (Χωρίς Ζάχαρη)

Υλικά: ½ κιλό φύλλα 1 κιλό κολοκύθια (μεγάλα) 1 φλυτζάνι του τσαγιού χοντροτριμμένη καρυδόψυχα Ελαιόλαδο για το άλειμμα των φύλλων 1-2 φλυτζάνια του καφέ ρύζι γλασσέ χοντροκοπανισμένο ή σιμιγδάλι χοντρό Λίγο αλάτι Λίγο σουσάμι (προαιρετικά) Εκτέλεση: Ξύνουμε τα κολοκύθια, τα τρίβουμε και τα βάζουμε σε μια λεκάνη. Τα αλατίζουμε, τα αφήνουμε για λίγα λεπτά και μετά τα στύβουμε. Ανακατεύουμε το ρύζι ή το σιμιγδάλι με τα κολοκύθια. Κατόπιν αλείφουμε με λάδι ένα μέτριο ταψί. Στρώνουμε το πρώτο φύλλο. Αλείφουμε πάλι με λάδι και σκορπάμε λίγα καρύδια. Επαναλαμβάνουμε και στο δεύτερο φύλλο το ίδιο. Κατσαρώνουμε το τρίτο, σκορπίζουμε κολοκύθι, ρίχνουμε και λίγο λάδι. Απλώνουμε άλλο ένα φύλλο κατσαρώνοντάς το και σκορπάμε πάλι κολοκύθι και λάδι. Επαναλαμβάνουμε το ίδιο για τρίτη φορά ρίχνοντας το υπόλοιπο του κολοκυθιού. Στα επόμενα τρία ή τέσσερα φύλλα αλείφουμε λάδι και σκορπάμε καρύδι.  Στα δύο τελευταία δεν ρίχνουμε καρύδι, ρίχνουμε μόνο λάδι και  ψεκάζουμε με λίγο νερό. Προαιρετικά πασπαλίζουμε με σουσάμι. Ψήνουμε στους 180-200 βαθμούς για τρία τέταρτα ή μία ώρα. Όταν βγάλουμε το ταψί από τον φούρνο το σκεπάζουμε λίγο για να μαλακώσουν τα φύλλα και κόβουμε τα κομμάτια. Κάντε κλικ εδώ για όλα τα βιβλία της μοναστηριακής γαστρονομίας.

Κεφτέδες με Τόνο και Ταραμά

Υλικά: 250 γρ. τόνο (κονσέρβα) 2-3 χονδρές φέτες μπαγιάτικο ψωμί 1-2 κουταλιές της σούπας ταραμά 2-3 κρεμμύδια, τριμμένα 3-4 σκελίδες σκόρδο, λιωμένες Λίγη ρίγανη Λίγο μαύρο πιπέρι τριμμένο 1 φακελάκι ξηρή μαγιά Ελαιόλαδο για τηγάνισμα Εκτέλεση: Μουσκεύουμε το ψωμί και το στύβουμε καλά. Λιώνουμε τον τόνο με το πιρούνι. Ανακατεύουμε όλα τα υλικά και τα ζυμώνουμε. Αφήνουμε τη ζύμη για λίγο να δέσει. Αλευρώνουμε τους κεφτέδες και μετά τους τηγανίζουμε σε σιγανή φωτιά για να μην αρπάξουν.

Γιουβαρλάκια με Τόνο

Υλικά: 250 γρ. τόνος κονσέρβας 1 κρεμμύδι τριμμένο 3-4 ψιλοκομμένες σκελίδες σκόρδο Λίγος μαϊντανός ψιλοκομμένος Φρυγανιά τριμμένη Ασπράδια 2 αυγών χτυπημένα μαρέγκα Λίγο αλάτι, πιπέρι, ρίγανη Για την σάλτσα: ½ λίτρο γάλα 1 κουταλιά της σούπας βούτυρο 1 κοφτή κουταλιά της σούπας αλεύρι 2 κρόκοι αυγών Μια πρέζα αλάτι Χυμός ενός λεμονιού Εκτέλεση: Ανακατεύουμε καλά όλα τα υλικά, πλάθουμε τα γιουβαρλάκια και τα τοποθετούμε σε βουτυρωμένο ταψί. Ψήνουμε σε μέτριο φούρνο. Όταν ροδίσουν, τα βγάζουμε και με μια σπάτουλα τα τοποθετούμε με προσοχή σε ένα πυρέξ ή σε μία βαθιά πιατέλα. Στο μεταξύ ετοιμάζουμε τη σάλτσα. Ροδίζουμε ελάχιστα το αλεύρι στο βούτυρο. Ρίχνουμε το γάλα σιγά-σιγά για να μην σβολιάσει και ρίχνουμε λίγο αλάτι. Όταν βράσει και έχει αρχίσει να δένει, ρίχνουμε και το λεμόνι. Χτυπάμε τους κρόκους των αυγών και ρίχνουμε λίγο-λίγο τη σάλτσα μέσα στους κρόκους. Κατόπιν, ανακατεύουμε καλά και περιχύνουμε τα γιουβαρλάκια. Προσοχή η σάλτσα να μην γίνει πηχτή, γιατί κρυώνοντας θα πήξει περισσότερο. Αν η σάλτσα φαίνεται πολλή, μειώνουμε τα υλικά.

Παναγία Μυροβλύτισσα Θαυματουργή Εικόνα στη Μονή Αγίου Παύλου

Πού βρίσκεται η εικόνα της Παναγίας Μυροβλύτισσας Η θαυματουργή εικόνα της Θεοτόκου Μυροβλύτισσας ήταν τοποθετημένη αρχικά σε ένα φημισμένο μοναστήριτης Κωνσταντινούπολης, γνωστό ως Μονή του Μυρελαίου. Αργότερα, ο Άγιος Παύλος ο Ξηροποταμινός, μετέφερε και εγκατέστησε την άγια εικόνα στη δεύτερη Μονή που ίδρυσε, μετά τη Μονή Ξηροποτάμου. Αυτή η νέα Μονή έλαβε το όνομά του, Ιερά Μονή Αγίου Παύλου. Γιατί η Παναγία ονομάστηκε Μυροβλύτισσα Με τη χάρη του Θεού, η ιερή εικόνα της Θεοτόκου άρχισε κάποτε να αναβλύζει μύρο και για το λόγο αυτό ονομάστηκε ‘Μυροβλύτισσα’. Η εικόνα της Παναγίας Μυροβλύτισσας δεν έχει σταματήσει να επιτελεί θαύματα σε όσους την επισκέπτονται, προσευχόμενοι και επικαλούμενοι την ευλογία της Αειπαρθένου Μαρίας. Η θαυματουργική της δύναμη την καθιστά σύμβολο πίστης και ελπίδας για τους προσκυνητές, οι οποίοι καταφεύγουν σε αυτήν με βαθιά ευλάβεια και αφοσίωση, αναζητώντας παρηγοριά και δύναμη. Βρείτε εδώ άρθρο: Ιερά Μονή Αγίου Παύλου: σύντομη ιστορία της Μονής με τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Μυροβλύτισσας.

Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης ο εν Δράμα

Τα πρώτα χρόνια του Οσίου Γεωργίου Καρσλίδη Ο Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης γεννημένος στην Αργυρούπολη στον Πόντο το 1901, γνώρισε από πολύ νωρίς την ορφάνια και την μοναξιά. Μετά από διώξεις και φυλακίσεις από το καθεστώς της Γεωργίας, φθάνει στην Ελλάδα, όπου ζει ασκητικά και με θερμή πίστη. Χαριτώνεται ο ταπεινός και άξιος λειτουργός του Υψίστου με χαρίσματα διακρίσεως, διοράσεως και προφητείας. Όταν ορφάνεψε ο γέροντας Γεώργιος, την ανατροφή του ανέλαβε η ευλαβής γιαγιά του. Μετά τον θάνατο της γιαγιάς του και της αδελφής του, αναχωρεί με τον παππού του για το Ερζερούμ, την Θεοδοσιούπολη της Μεγάλης Αρμενίας. Ο θάνατος και του παππού του και η κακομεταχείριση του αδελφού του, τον φέρνουν στα μέρη του Καυκάσου. Μόνος, φτωχός, πονεμένος και με τη συντροφιά αγίων σε όνειρα και οράματα, φθάνει στην Τυφλίδα της Γεωργίας και οδηγείται από τον εκεί επίσκοπο στην Ιερά Μονή της Ζωοδόχου Πηγής. Ενδύεται το τίμιο του μοναχού ένδυμα στην ηλικία μόλις των εννέα ετών. Θα το διατηρήσει επί μισό αιώνα. Η κουρά του Οσίου Γεωργίου Καρσλίδη Αγάπησε την άσκηση και την προσευχή από παιδί. Στις 20 Ιουλίου 1919 κείρεται μοναχός και από Αθανάσιος ονομάζεται Συμεών. Κατά την ώρα της κουράς του, λέγεται πως οι καμπάνες σήμαιναν μόνες τους. Στην Μονή συνάντησε έναν θείο του επίσκοπο, που τον βοήθησε πνευματικά. Το άθεο καθεστώς της επανάστασης του 1917 δίωξε την Εκκλησία, τον κλήρο και τον μοναχισμό. Μαζί με άλλους μοναχούς της μονής του φυλακίσθηκε σε μια ανήλια και υπόγεια φυλακή, απ´ όπου περνούσαν υπόνομοι. Υπέμεινε μεγάλες και φρικτές κακουχίες με ελπίδα στον Θεό. Πολλοί αδελφοί του τελείωσαν μαρτυρικά τον βίο τους εκεί. Με την βοήθεια της Παναγίας γλύτωσε από βέβαιο θάνατο. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1925 χειροτονήθηκε ιερεύς κι ονομάσθηκε Γεώργιος. Λειτουργούσε στα γεωργιανά. Σύντομα ο Γεώργιος Καρσλίδης απέκτησε τη φήμη διακριτικού, διορατικού και προορατικού Γέροντα. Πολύς κόσμος ερχόταν από μακριά για να γνωρίσει και να συμβουλευθεί τον νεαρό ιερομόναχο. Το 1923 από την Τυφλίδα μεταβαίνει στο Σουχούμ. Στις συχνές θείες λειτουργίες του μνημόνευε πολλά ονόματα. Στο κελί του μελετούσε και προσευχόταν συνεχώς. Η εγκράτεια, η άσκηση, η αγρυπνία και η νηστεία ήταν αδιάκοπες. Οι προφητείες του εκπληρώνονταν. Όλοι τον πλησίαζαν ως άγιο. Το 1929 καταφέρνει να έλθει στην Ελλάδα. Άφιξη στην Ελλάδα Ο Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης δοξάζει τον Θεό για τη σωτηρία του. Ο Πόντος, η Γεωργία και η Ρωσία μένουν στην μνήμη του ως τόποι αγώνων, μαρτυρίων και θυσιών. Από την Θεσσαλονίκη, όπου φθάνει στις 19 Οκτωβρίου 1929, μεταβαίνει στην Κατερίνη και στα χωριά Αλώνια και Κούκκος, Μικρό Δάσος του Κιλκίς και τέλος το 1930 στην Σίψα της Δράμας. Οι κακουχίες της φυλακής της Γεωργίας τον είχαν αφήσει ημιπαράλυτο, πολύ αδύναμο και πολλές φορές δυσκολευόταν πολύ να περπατήσει, ώστε τον σήκωναν στα χέρια, για να μετακινηθεί. Όλη η περιουσία του ήταν λίγα εκκλησιαστικά βιβλία στην γεωργιανή γλώσσα, ιερατικά άμφια, εικόνες και μέρος των λειψάνων της αδελφής του Άννας. Κόσμος πολύς αρχίζει να τον πλησιάζει για να βοηθηθεί. Ο φιλόθεος, φιλάγιος, φιλάδελφος και φιλάνθρωπος πατήρ κάνει παρακλήσεις, εξομολογεί και νουθετεί. Το 1938 κτίζει το μοναστηράκι της Αναλήψεως. Εκεί θα λειτουργεί, θα εξομολογεί, θα κηρύττει, θα προλέγει, θα θαυματουργεί επί μία ολόκληρη εικοσαετία. Ο ναός και το κελί του γίνονται κολυμβήθρα Σιλωάμ για σωματικές και ψυχικές ασθένειες πολλών. Μεταβαίνει προσκυνητής στα Ιεροσόλυμα και το Άγιον Όρος κι έχει συναντήσεις με ιερές μορφές, που τον πείθουν να μείνει εκεί που είναι, γιατί έχει μεγάλη ανάγκη ο πιστός λαός την παρουσία και την μαρτυρία του. Το 1941 κατά θαυμαστό τρόπο σώζεται από βέβαιο θάνατο από τους Βούλγαρους, που τον είχαν συλλάβει προς εκτέλεση. Όλη η ζωή του κυλά μέσα σ´ ένα συνεχές θαύμα. Με την βοήθεια του αγίου Νικολάου θεραπεύεται, ώστε να μπορεί κάπως να αυτοσυντηρείται. Πάντα λιτός, απλός, νηστευτής, άγρυπνος, φιλάσθενος και δεόμενος. Λιγομίλητος, προσεκτικός, αυστηρός και σοβαρός. Σε μεγάλη ανάγκη επισκεπτόταν φτωχούς κι ασθενείς. Είχε βοηθηθεί ο ίδιος κι έτσι μπορούσε να βοηθήσει και τους άλλους. Κατά την αγία προσκομιδή μνημόνευε χιλιάδες ονόματα ζώντων και κεκοιμημένων. Μάλιστα σημείωνε ορισμένα και στο τέλος της θείας Λειτουργίας καλούσε ιδιαίτερα τους συγγενείς και τους έλεγε τα προβλήματα των ζώντων ή των κεκοιμημένων και πως τέλειωσαν τον βίο τους. Καθαροί και αθώοι άνθρωποι τον έβλεπαν ως λειτουργό να μην πατά στη γη. Στις αναίμακτες θείες ιερουργίες ήταν φωτεινός, ειρηνικός και χαρούμενος. Συλλειτουργούσε με αγίους. «Σπάνια λειτουργώ μόνος μου», έλεγε ο Όσιος. Είχε ιδιαίτερη ευλάβεια στην Παναγία, στον Τίμιο Πρόδρομο και τον Άγιο Γεώργιο! Από ταπείνωση δεν ήθελε να τιμάται η αναξιότητά του, αλλά να δοξάζεται ο θεός από τους αγίους του. Τους αγίους ονόμαζε μουσαφίρηδες. Είχε την χάρη να βλέπει την ψυχική κατάσταση των εκκλησιαζομένων. Ο Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης ήταν αυστηρός τηρητής των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας. Δεν ήταν εύκολος σε ανεπίτρεπτες «οικονομίες». Γινόταν πιο αυστηρός στους αμετανόητους. Το λειτούργημα του Πνευματικού το είχε πολύ υψηλά και το είχε λάβει πολύ σοβαρά. Δεν ήθελε οπαδούς να τον κολακεύουν. Είχε πάντα μια διακριτική αυστηρότητα. Αποσκοπούσε συστηματικά στην ταπείνωση του εξομολογουμένου, στην αληθινή συντριβή και μετάνοια προς σωτηρία ψυχών αθανάτων. Ο χαρισματικός ποιμένας Η θερμή πίστη, ο ασκητικός βίος, η καθαρή ζωή έδωσαν την χάρη στον ταπεινό κι άξιο λειτουργό του Υψίστου με χαρίσματα διακρίσεως, διοράσεως και προφητείας. Ο Θεός φώτιζε τον μακάριο Γέροντα έτσι που τα μακρινά και τα παρελθόντα να τα βλέπει ως πλησίον και παρόντα, όπως και άλλοτε τα μέλλοντα, καθώς διηγούνται με θαυμασμό πολλά πνευματικά του τέκνα. Μερικοί που αμφέβαλλαν για τα χαρίσματα του Γέροντα δεν αργούσαν, όταν τον γνώριζαν καλά, να διαπιστώσουν πως πράγματι ήταν αληθινός άνθρωπος του Θεού. Ο Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης χρησιμοποιούσε τα χαρίσματα προς βοήθεια και σωτηρία των ψυχών κι όχι για να εκθέσει και ντροπιάσει ανθρώπους ή να καυχηθεί και να προβληθεί ο ίδιος. Με δάκρυα πολλά μιλούσε καθαρά για τα επερχόμενα δεινά· την κατοχή του 1940, την επιδρομή των Βουλγάρων, τον εμφύλιο πόλεμο. Διάβαζε τις καρδιές των ανθρώπων σαν ανοιχτό βιβλίο. Για να διατηρείται στην ταπείνωση, μερικές φορές προσποιούταν μωρία, διά Χριστόν σαλότητα. Η αρετή θέλει πολύ κόπο για να αποκτηθεί και περισσή τέχνη για να διαφυλαχθεί. Ο Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης στο ποιμαντικό του έργο έδειχνε ιδιαίτερη προσοχή στις γυναίκες, που λόγω του πλούσιου συναισθηματικού τους κόσμου, εύκολα υπερβάλλουν στις τιμές των άλλων. Ήταν διακριτικά αυστηρός μαζί τους. Έκρυβε όμως μια καρδιά με μεγάλη αγάπη για όλους. Η ελεημοσύνη του ήταν πάντοτε μυστική. Μόλις σκοτείνιαζε έστελνε κρυφά με έμπιστους δικούς του ανθρώπους αναγκαία τρόφιμα και ρούχα στα σπίτια των φτωχών. Παρηγορούσε τους πενθούντες και φρόντιζε προσεκτικά τους νεκρούς. Αγαπούσε τα παιδιά, τα συμβούλευε στοργικά και τους μοίραζε απλόχερα δώρα. Έκρυβε πάντα τον εαυτό του και δεν ήθελε να φαίνεται και να τιμάται. Ο Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης δεν ήθελε κανένας να φύγει από το μοναστήρι νηστικός. Μαγείρευε, φούρνιζε ψωμί και μοίραζε σε όλους ευλογία. Ήταν εργατικός, ακούραστος, ελεήμων και φιλάνθρωπος. Οι πιστοί έτρεφαν για όλα αυτά σεβασμό και αγάπη στον Γέροντα. Δεχόταν την αγάπη των τέκνων του, αλλά δεν την προκαλούσε και δεν την επιθυμούσε. Ήταν ταπεινός κι αγαπούσε ιδιαίτερα να μιλά για την αγία ταπείνωση. Ζούσε τελικά σε μια ιερή μοναξιά. Πολλοί άνθρωποι δεν τον κατανοούσαν και μερικοί μάλιστα τον παρεξηγούσαν. Λίγοι μπορούσαν να καταλάβουν καλά το βάθος της πνευματικότητάς του. Η κοίμηση και αγιοκατάταξη του Οσίου Γεωργίου Καρσλίδη Προείδε και προείπε επακριβώς το μακάριο τέλος του. Προετοιμασμένος από καιρό το ανέμενε με περισσότερη προσευχή δίνοντας τις τελευταίες συμβουλές στα αγαπητά πνευματικά του τέκνα. Τρεις μέρες πριν τον θάνατό του τελέσθηκε το μυστήριο του ιερού ευχελαίου. Μετάλαβε των αχράντων μυστηρίων. Συγχώρεσε, ευλόγησε κι ευχήθηκε για όλους. Κοιμήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1959 και τάφηκε πίσω από το καθολικό της Ιεράς Μονής της Αναλήψεως του Σωτήρος. Οι τελευταίες λέξεις που ακούσθηκαν από τα χείλη του ήταν: «Της ευσπλαγχνίας την πύλην άνοιξον, ευλογημένη Θεοτόκε». Ένα μεγάλο κι απαρηγόρητο πλήθος τον ακολούθησε στην τελευταία κατοικία του, πίσω από τον ιερό ναό της Αναλήψεως, όπου λειτουργούσε επί τριάντα περίπου χρόνια. Το πρόσωπο του ήταν ειρηνικό, ιλαρό και φωτεινό. Το νεκρό του σώμα ευλύγιστο, όπως των Αγιορειτών. Τα δύο κυπαρίσσια πλάι στον τάφο του λύγισαν σαν για να τον προσκυνήσουν, όπως είχε πει, και πολλά πουλιά συνάχθηκαν την ώρα της ταφής του, δίχως να φοβούνται τον πολύ κόσμο. Όλοι ήταν πλέον βέβαιοι ότι κηδεύεται και θάβεται ένας άγιος, ζήτησε να τον θάψουν με τα άμφιά του, τον σταυρό του και τα λειτουργικά του βιβλία που είχε από την Γεωργία. Η αγιοκατάταξη του Οσίου Γεωργίου Καρσλίδη έγινε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο το 2008 στη Δράμα και η γιορτή του είναι στις 4 Νοεμβρίου εκάστου έτους.

Γέροντας Αρσένιος Σπηλαιώτης

Ο μακάριος Γέρων Αρσένιος ο Σπηλαιώτης (1886-1983) υπήρξε συνασκητής για σαράντα περίπου χρόνια του οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστή (1897-1959). Μέσα σε λίγες σελίδες δεν είναι εύκολο να σκιαγραφήσεις τον βίο και την πολιτείαν ενός μεγάλου ασκητή του μεγέθους του αειμνήστου Γέροντος Αρσενίου. Στην καταγωγή ήταν Πόντιος. Σε νεαρή ηλικία πυρωμένος από θείο ζήλο αναχωρεί με τα πόδια από τη Ρωσία μέχρι τη Βασιλεύουσα και από εκεί με πλοίο καταφθάνει στους Αγίους Τόπους, όπου υπηρέτησε σχεδόν μία δεκαετία στον Πανάγιον Τάφο και σε άλλα προσκυνήματα. Στον Ιερό Ναό της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα, όπου ο μακάριος Γέροντας Αρσένιος (συμπεριλαμβανομένων και άλλων αγιοταφιτικών προσκυνημάτων) διακόνησε για περίπου μία δεκαετία. Εκεί κατά Θεία Οικονομία γνωρίστηκε με τον γνωστό μεγάλο ασκητή της Αίγινας, Ιερώνυμο από τον οποίο διδάχτηκε και τα πρώτα ανώτερα μαθήματα της ασκητικής ζωής. Η διψασμένη εκείνη ψυχή, πυρωμένη από τον έρωτα λέγοντας μετά του Δαυΐδ: «εδίψησέ σε η ψυχή μου εν γη ερήμω και αβάτω και ανύδρω», άφησε τους θορύβους του κόσμου και μετέβη στον Άθωνα, στο Αγιώνυμο περιβόλι της Θεοτόκου. Παραδομένος στο Πανάγιο Πνεύμα σαν σε πρώτο σταθμό έμεινε λίγα χρόνια στην Ιερά Μονή Σταυρονικήτα, όπου και έλαβε το άγιο σχήμα μετονομασθείς σε Αρσένιο, από Ανατόλιος, όπου ονομάσθηκε με ρασοευχή στα Ιεροσόλυμα. Η Ιερά Μονή Σταυρονικήτα Εκμεταλλευόμενος το ιδιόρρυθμο σύστημα που λειτουργούσε μέχρι τότε η Μονή, προέβη σε σκληρούς και ανώτερους αγώνες. Όμως η δίψα για άσκηση πολύ σύντομα τον ώθησε, κατόπιν πληροφορίας άνωθεν, να εγκαταλείψει τη μοναστηριακή ζωή και να μεταβεί στην ακρώρειαν του Όρους, αναζητώντας ανώτερους ασκητές όπου με την διδαχή και το παράδειγμά τους οδηγούν στην τελειότητα της ασκητικής ζωής. Βλέποντας ο Κύριος, τον ειλικρινή πόθο του Αρσένιου δεν άργησε να του φανερώσει το ποθούμενο. Και το ποθούμενο ήταν ένας άλλος νέος, ο οποίος έψαχνε ακριβώς για τον ίδιο σκοπό και με τον ίδιον πόθο. Οι δύο αυτοί νέοι για πρώτη φορά συναντήθηκαν ψηλά εκεί πάνω στην αγία κορυφή του Άθω. Και όπως ο μαγνήτης έλκει και ενώνεται με το σίδηρο, κατ´ αυτόν τον τρόπο το Πανάγιον Πνεύμα οδήγησε τον ένα προς τον άλλο. Έκτοτε ενωμένοι τω Πνεύματι παρέμειναν οι δύο νέοι αχώριστοι κατά την υπόσχεση που έδωκαν μεταξύ τους μέχρις ότου τους χώρισε ο θάνατος. Ο άλλος νέος ήταν ο μεγάλος μετέπειτα νηπτικός ασκητής του 20ου αιώνα Ιωσήφ ο Ησυχαστής, ο οποίος τότε με το λαϊκό του όνομα λεγόταν Φραγκίσκος Κώττης. Οι δύο αυτοί νέοι έκτοτε μάζεψαν ότι το πιο εκλεκτό είχε τότε η έρημος του Αγίου Όρους προκειμένου να τρυγήσουν τους γλυκύτατους καρπούς του Αγίου Πνεύματος. Γνωρίστηκαν πρώτα με τον φημισμένο Γέροντα Δανιήλ τον Κατουνακιώτη, με τον Καλλίνικον τον Ησυχαστή, με τον Γεράσιμο, με τον Ιγνάτιο και όσα άλλα εύοσμα άνθη της ερήμου. Από τον γέροντα Δανιήλ, οι δύο ασκητές Ιωσήφ και Αρσένιος παρέλαβαν την τάξη της μονοφαγίας και ξηροφαγίας, αλλά και την τάξη της παντοτινής αγρυπνίας. Στο διάστημα της αγρυπνίας, ο Γέρων Αρσένιος καθώς ο ίδιος μου ομολόγησε έβγαζε επί πολλά χρόνια 3.000 γονυκλισίες κάθε βράδυ και η υπόλοιπη αγρυπνία γινόταν με ορθοστασία. Όσο για ανάπαυση για πολλά χρόνια κρεβάτι δεν φιλοξένησε τους δύο ασκητές. Μετά την ολονύχτια κοπιαστική αγρυπνία πρόσφεραν λίγο φόρο στο σαρκίον καθήμενοι σε σκαμνάκι. Όσο για φαγητό; Καθημερινά μονοφαγία, το δε κυριότερο γεύμα παξιμάδι, μάλιστα πολλές φορές μουχλιασμένο και σκουλικιασμένο. Το Σαββατοκυρίακο, αν έβρισκαν, έτρωγαν και οτιδήποτε άλλο εκτός κρέατος, αλλά και πάλι άπαξ (μονοφαγία). Πέραν αυτών ο Γερο-Αρσένιος επιμελούνταν και τις χειρονακτικές εργασίες. Ζώντας τα πρώτα χρόνια εκεί ψηλά στα βράχια του Αγίου Βασιλείου, ανεβοκατέβαινε 1-2 ώρες απότομο ανήφορο ανεβάζοντας προμήθειες όχι μόνο για τους εαυτούς τους αλλά και για όλους τους ασκητές. Κουβαλούσε στους ώμους πέτρες και διάφορα υλικά για την συντήρηση και επισκευή των λιθόκτιστων καλύβων και πεζουλιών. Όσο για περιβολή; Για πολλά χρόνια οι δύο ασκητές, χειμώνα καλοκαίρι, ζούσαν ρακένδυτοι και ξυπόλητοι σε βαθμό, που πολλοί τους θεωρούσαν «σαλούς». Δεν ήσαν σαλοί κατά κόσμον, αλλά δια Χριστόν. Οι δύο μεγάλοι αυτοί ασκητές, αφού έζησαν σχεδόν είκοσι χρόνια εκεί ψηλά στη σκήτη του Αγίου Βασιλείου, το 1938 αποφάσισαν να κατέβουν χαμηλότερα στη Μικρά Αγία Άννα μαζί με μια μικρή συνοδεία που ήδη προσκολλήθηκε κοντά τους. Εκεί παρέμειναν μέχρι το 1953. Μετά το ᾽53 μετέβησαν ακόμα πιο χαμηλά στη Νέα Σκήτη. Ο μεγάλος ασκητής Ιωσήφ ήδη απήλθε προς τα ουράνια το 1959. Σ´ όλα του τα χρόνια ο Γέρων Αρσένιος είχε προστάτην τον Μέγαν Πρόδρομον. Εκεί λοιπόν στη Μονή, πλήρης ημερών με οσιακό τέλος άφησε την τελευταία του αναπνοή στις 2/15 Σεπτεμβρίου του 1983 στα χέρια του Βαπτιστού Ιωάννου. Αιωνία αυτού η μνήμη. Ας έχουμε την ευχή του. Ιωσήφ Μ.Δ.

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης Ευβοίας - Saint Elder Iakovos Tsalikis

Άγιος Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης

Ο μακαριστός άγιος π. Ιάκωβος Τσαλίκης γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου το 1920 στο Λίβισι της Μ. Ασίας. Τα παιδικά του χρόνια ήταν πολύ δύσκολα, καθώς στην περιοχή κυριαρχούσαν οι Τούρκοι. Όταν ήταν δύο ετών δόθηκε διαταγή όλοι οι Λιβισιανοί να φύγουν από την περιοχή. Περίπου 2000 γυναικόπαιδα και γέροι (μια και όλοι οι άντρες είχαν οδηγηθεί αιχμάλωτοι σε καταναγκαστικά έργα-μαζί και ο πατέρας του μακαριστού Ιακώβου, Σταύρος) κίνησαν στη θλιβερή πομπή. Τον μικρό Ιάκωβο κρατούσε στην αγκαλιά η μητέρα του. Τα αδέλφια του, Γιώργος και Τασούλα, ήταν μόλις τεσσάρων ετών και σαράντα ημερών. Δίχως τα παραμικρά οικονομικά εφόδια, ξεκίνησαν ένα βασανιστικό ταξίδι που κράτησε μια εβδομάδα και πλέον. Έφτασαν τελικά στην Ιτέα. Αρχηγός της οικογένειας ήταν τώρα η γιαγιά του Ιακώβου, η κυρα-Δέσποινα. Γυναίκα με φλογισμένη πίστη, αστείρευτη υπομονή και δυναμικότητα. Από αυτήν πήρε ο Ιάκωβος το λαμπρό παράδειγμα και διδάχθηκε την αγάπη στο Θεό και τους ανθρώπους. Λίγο αργότερα, το 1925 μετέφεραν τους Λιβισιανούς πρόσφυγες σε μια τοποθεσία της βόρειας Εύβοιας, στο χωριό Φαράκλα. Ο Ιάκωβος έπαιρνε πολύ τα γράμματα. Ήταν άριστος μαθητής όχι μόνο για τις επιδόσεις του αλλά και για την συμπεριφορά του. Ένα πάμφτωχο παιδί, έξι-επτά χρόνων, τους περισσότερους μήνες ξυπόλυτο. Αργότερα, σχεδόν από τα δέκα του χρόνια, πολλοί θα τον φωνάζουν "πάτερ Ιάκωβε". Αργά το απόγευμα κάθε μέρα μετά το σχολείο πήγαινε και άναβε τα καντηλάκια στο εκκλησάκι της Αγ. Παρασκευής (το σχολείο του). Ένα απόγευμα όμως, εκεί που προσευχότανε του εμφανίστηκε ολοζώντανη η αγία Παρασκευή, ακριβώς όπως ήταν στη εικόνα. Το παιδί τρόμαξε και έφυγε. Ξαναπήγε άλλη μέρα και του εμφανίστηκε πάλι. Έφυγε τρέχοντας μα η αγία του μίλησε γλύκα και τον καθησύχασε λέγοντάς του ποια είναι. Ο Ιάκωβος έκατσε δειλά-δειλά κοντά της και την άκουγε. Οι εμφανίσεις της αγίας συνεχίστηκαν, ώσπου το αγόρι συνήθισε. Κάθονταν δίπλα-δίπλα και μιλάγανε! Συχνά βοηθούσε στο ιερό τον π. Δημήτριο με φόβο Θεού και επιμέλεια. Εκεί στην αγία τράπεζα, πολλές φορές αντιλήφθηκε και είδε αγγέλους και άκουσε ψαλμωδίες. Το 1933 ο Ιάκωβος τελείωσε το Δημοτικό. Για Γυμνάσιο ούτε λόγος. Η φτώχια και η ανέχεια δεν επέτρεπαν τέτοια σκέψη. Έτσι έμεινε και δούλευε στα χωράφια τους και για μεροκάματο σε ξένα χωράφια. Όσο όμως κουβάλαγε πέτρες προσευχόταν. Έλεγε Παρακλήσεις και ψιθύριζε τροπάρια. Τη νύχτα έκανε πολλές μετάνοιες, διάβαζε με το λυχνάρι ή το φεγγάρι και ώρες ολόκληρες έμενε γονατιστός, κάτι που το είχε μέχρι την κοίμησή του. Κάποτε αρρώστησε πολύ βαριά. Με τη λίγη ιατρική περίθαλψη ήταν βέβαιο πως θα πέθαινε. Ένα απόγευμα όμως του εμφανίστηκε ο άγιος Χαράλαμπος. Είδε ζωντανό το χέρι του να τον σταυρώνει στο στήθος. Ο Ιάκωβος συνήλθε αμέσως! Όλοι στο χωριό τον είχαν για ιερό πρόσωπο κι ας ήταν μόλις είκοσι ετών. Στην κατοχή τα βάσανα των φτωχών προσφύγων έγιναν ακόμη μεγαλύτερα. Ο Ιάκωβος, όμως, όρθιος! Στις ήδη υπάρχουσες συμφορές προστέθηκε κι εκείνη του θανάτου της μητέρας του. Η λύπη του ήταν αφόρητα μεγάλη. Από τότε ανέλαβε την προστασία της μικρής του αδελφής και έμεινα να την φροντίζει. Ο στρατός στην ηλικία των εικοσιεπτά ετών τον βρήκε εξαντλημένο. Το 1951, σε ηλικία τριανταενός ετών έβαλε πλώρη για το μοναστήρι του οσίου Δαυίδ του γέροντα στην Εύβοια, μια και η αδελφή του είχε πια παντρευτεί. Με πολύ κόπο λόγω και της πεζοπορίας, κατόρθωσε να φτάσει στο μοναστήρι. Η κατάσταση εκεί ήταν απερίγραπτη. Τρεις μοναχοί που ζούσαν εκεί, φαίνονταν παραδομένοι στον άθλιο κατήφορο της Μονής. Όλοι τον κακοπήραν και του κακοφέρθηκαν. Του μιλούσαν άσχημα, τον περιφρονούσαν, δεν του έδιναν φαγητό. Τον έβαλαν σ' ένα κελί ερείπιο. Ο μοναχός Άνθιμος και οι τσοπάνηδες του άνοιξαν φρικτό πόλεμο. Όταν ο ηγούμενος της Μονής, αναγνωρίζοντας την αρετή του, τον έκειρε μοναχό και τον έκανε οικονόμο της μονής ο πόλεμος εναντίον του έγινε ακόμη μεγαλύτερος. Στις 18 Δεκεμβρίου χειροτονήθηκε διάκονος και την επομένη ιερέας. Από την πολλή σωματική κούραση, η υγεία του χειροτέρευε ολοένα και περισσότερο. Εντούτοις δεν έπαψε να δέχεται πλήθος ανθρώπων που έρχονταν για να πάρουν την ευχή του. Προσευχόταν για άλλους και θεραπεύονταν. Οι συνεργάτες του όμως άγιοι Δαυίδ και Ιωάννης δεν συνέτρεχαν και στις δικές του αρρώστιες. Τα ήξερε αυτά καλά. Θα 'μενε όπως ο απόστολος Παύλος με τη χάρη του Θεού. Οι κρίσεις με σφιξίματα και εφιδρώσεις ήταν ανυπόφορες. Τον ρωτούσες όμως "τι κάνεις γέροντα;" και καμιά φορά απαντούσε: -Έχω ένα σφίξιμο στο στήθος και με πιάνουν ιδρώτες... Αλλά δε βαριέσαι, ο ένας απ' αυτό, ο άλλος από την άλλη, όλοι θα φύγουμε μια μέρα. Και θα πάμε στους ουρανούς, ενώπιον του δίκαιου Κριτή. Το άσχημο για μένα είναι ότι δεν έχω κάνει τίποτα για τον Κύριο και τι λόγο θα δώσω στο Θεό; Νύχτα της 20ης Νοεμβρίου-πρωί της 21ης. Ήρθε η ώρα να τελειώσει το μαρτύριο της ζωής αυτής. Αγρύπνησε το τελευταίο του βράδυ. Λειτούργησε την επομένη για τα Εισόδια της Παναγίας και λίγο μετά το μεσημέρι άφησε σαν πουλάκι την ψυχή του, την εξαγνισμένη από στο καμίνι της άσκησης και της γεμάτης ταπείνωση αγάπης. Την ημέρα της κηδείας αλλά και την επομένη το πρόσωπο του γέροντα είχε μια ιλαρότητα και φωτεινότητα. Ο κόσμος που έφτασε στο μοναστήρι ήταν αμέτρητος. Ο επίσκοπος ζήτησε να υψώσουν το φέρετρο για να το δει ο κόσμος. H Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου αγιοκατέταξε το μακαριστό Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη, ύστερα από αίτηση αγιοκατατάξεως που είχε υποβληθεί από την Ιερά Μητρόπολη Χαλκίδος και ορίστηκε ως ημέρα μνήμης του η 22α Νοεμβρίου.

Παναγία Παραμυθία Θαυματουργή Εικόνα στο Άγιον Όρος

Η ιστορία και τα θαύματα της εικόνας Παναγίας Παραμυθίας Πού βρίσκεται η εικόνα της Παναγίας Παραμυθίας Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Παραμυθίας χρονολογείται από τον 14ο αιώνα. Αρχικά, αποτελούσε τοιχογραφία στην δεξιά άκρη στον εξωνάρθηκα του Καθολικού της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου. Μετά την τέλεση ενός μεγάλου θαύματος, η σεπτή εικόνα μεταφέρθηκε στο αριστερό μέρος της κεντρικής πύλης του Καθολικού της Ιεράς Μονής, όπου βρίσκεται το παρεκκλήσιο που είναι αφιερωμένο στην Παναγία Παραμυθία. Το θαύμα με τη διάσωση της Μονής Βατοπαιδίου Παλαιότερα, οι πατέρες της Μονής είχαν τη συνήθεια να φιλούν την εικόνα της Παναγίας μετά την Ακολουθία του Όρθρου. Τότε, ο Ηγούμενος έδινε στον θυρωρό τα κλειδιά της πύλης, η οποία ήταν κλειστή κατά τη διάρκεια της νύχτας, για να την ανοίξει. Στις αρχές του 14ου αι., στις 21 Ιανουαρίου, μετά την τέλεση του Όρθρου, οι πατέρες μετέβησαν στα κελιά τους για να ξεκουραστούν μέχρι να ξεκινήσουν και πάλι τα καθημερινά τους καθήκοντα. Την ίδια στιγμή και χωρίς να το γνωρίζουν, κάποιοι εχθρικοί πειρατές είχαν περικυκλώσει την πύλη και ήταν έτοιμοι να επιτεθούν στο μοναστήρι. Το θαύμα της Παναγίας Παραμυθίας Τότε, συνέβη ένα συνταρακτικό γεγονός! Στο ναό βρισκόταν μόνος του ο ηγούμενος και προσευχόταν με μεγάλη αφοσίωση και συγκέντρωση. Ξαφνικά, άκουσε μία φωνή, που δεν έμοιαζε με ανθρώπινη, να του λέει: «Μην ανοίξετε σήμερα την πύλη της Μονής, αλλά ανεβείτε στα τείχη και διώξτε τους πειρατές». Ο ηγούμενος, διαπιστώνοντας πως αυτά τα λόγια προέρχονταν από την ιερή εικόνα της Παναγίας Παραμυθίας, την πλησίασε και την παρακολουθούσε ευλαβικά. Μπροστά στα μάτια του συνέβη ένα εκπληκτικό θέαμα! Βρείτε εδώ: Εικόνες με την Παναγία Παραμυθία Τα λόγια του Ιησού Χριστού προς την Μητέρα του Η Θεοτόκος μαζί με τον Ιησού Χριστό, που κρατούσε στα χέρια της, πήραν ζωή. Ο Κύριος, ως βρέφος, κίνησε το χέρι του προς το στόμα της Μητέρας του και το κάλυψε, λέγοντας: «Μη, Μητέρα μου, μην τους το λες. Άφησέ τους να τιμωρηθούν για την αμέλειά τους στα μοναχικά τους καθήκοντα». Η Υπεραγία Θεοτόκος, με περίσσεια μητρική υπομονή, κράτησε το χέρι του Υιού της και έσκυψε το κεφάλι της προς τα δεξιά, λέγοντας δύο φορές τα εξής λόγια: «Μην ανοίξετε την πύλη της Μονής, ανεβείτε στα τείχη και μετανοήστε, διότι ο Υιός μου είναι οργισμένος με σας». Έπειτα, η εικόνα επέστρεψε στην αρχική της απεικόνιση. Οι μοναχοί έτρεξαν γρήγορα στα τείχη και είδαν τους πειρατές έξω από την πύλη της Μονής, έτοιμους να την λεηλατήσουν. Όμως, χάρη στη θεία πρόνοια της Θεοτόκου η Μονή σώθηκε. Η αλλαγή της εικόνας της Παναγίας Παραμυθίας Μετά από όλα αυτά που συνέβησαν, ο ηγούμενος συγκέντρωσε τους πατέρες της Μονής για να τους διηγηθεί τα θαυμαστά γεγονότα, επαναλαμβάνοντας όσα είχε ακούσει από την ιερή εικόνα. Εκείνοι αντίκρισαν την εικόνα της Παναγίας Παραμυθίας και έκπληκτοι παρατήρησαν πως είχε αλλάξει. Βρείτε εδώ: Αγιογραφίες από το Άγιον Όρος με την Παναγία Παραμυθία Τι απεικονίζει η εικόνα της Παναγίας Παραμυθίας Η Θεοτόκος κρατούσε το χέρι του Ιησού Χριστού κοντά στο στόμα της, ενώ έσκυβε το κεφάλι της προς τα δεξιά για να το αποφύγει. Η έκφραση της ήταν γεμάτη αγάπη και στοργή σε αντίθεση με το πρόσωπο του Χριστού που ήταν αυστηρό σαν Κριτής. Με το θαύμα της σεπτής εικόνας της Παναγίας Παραμυθίας επιβεβαιώνεται η ισχυρή μεσιτεία της Θεοτόκου προς τον Υιό της για τις αμαρτίες των ανθρώπων. Η Αχειροποίητη εικόνα της Παναγίας Παραμυθίας Η μορφή αυτή της ιερής εικόνας που έχει μέχρι σήμερα, δεν κατασκευάστηκε από ανθρώπινη αλλά από θεία επέμβαση της Μεγαλόχαρης, προκειμένου να σωθεί η Μονή. Για τον λόγο αυτό ονομάζεται αχειροποίητη. Γιατί η εικόνα της Παναγίας ονομάζεται Παραμυθία Επίσης, η εικόνα της Παναγίας έλαβε το όνομα Παραμυθία που σημαίνει Παρηγορήτρια, καθώς λέγεται πως η γλυκύτητα του προσώπου της Θεοτόκου στην εικόνα γαληνεύει και παρηγορεί την ψυχή κάθε πιστού που την αντικρίζει. Πότε εορτάζει η εικόνα της Παναγίας Παραμυθίας Η Εκκλησία μας εορτάζει τη Σύναξη της Παναγίας Παραμυθίας στις 21 Ιανουαρίου εκάστου έτους. Στο παρεκκλήσι της Παναγίας Παραμυθίας, μπροστά από την εικόνα διατηρείται ακοίμητο καντήλι, ενώ καθημερινά ψάλλεται η Παράκληση και κάθε Παρασκευή τελείται Θεία Λειτουργία. Βρείτε εδώ το άρθρο: Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου: η Αθωνιάδα Ακαδημία και οι θαυματουργές εικόνες της Παναγίας Η σύνδεση της εικόνας της Παναγίας Παραμυθίας με τον βίο του Οσίου Νεοφύτου Η εικόνα της Παναγίας Παραμυθίας συνδέεται με τον βίο του Οσίου Νεοφύτου, ο οποίος υπηρέτησε ως προσμονάριος, δηλαδή φύλακας του παρεκκλησίου. Όταν ο Όσιος βρισκόταν σε αποστολή σε κάποιο μετόχι στην Εύβοια, αρρώστησε και παρακάλεσε την Θεοτόκο να τον αξιώσει να πεθάνει στην Μονή του. Άκουσε τότε την Παναγία να του λέει: «Νεόφυτε, πήγαινε στη Μονή σου και σε έναν χρόνο ετοιμάσου για την έξοδό σου από τη ζωή». Πράγματι, ο όσιος Νεόφυτος επέστρεψε στη Μονή και μετά από ένα χρόνο άκουσε τη φωνή της Θεοτόκου να του λέει: «Νεόφυτε, ο καιρός της εξόδου σου έφθασε». Αφού μετέλαβε τα Άχραντα Μυστήρια, επέστρεψε στο κελί του και αρρώστησε. Κάλεσε όλους τους πατέρες της αδελφότητας για να λάβει τη συγχώρεσή τους και έπειτα απεβίωσε, όπως ήταν προορισμένο να συμβεί. Βρείτε εδώ: Εικόνες με την Παναγία Παραμυθία

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ