ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Στο Ορθόδοξο Αγιολόγιο υπάρχουν αρκετές Αγίες που ήταν και μητέρες. Οι Αγίες μητέρες αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα χριστιανικής αγάπης, ψυχικού σθένους και υπομονής. Σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους άσκησαν τεράστιο χριστιανικό έργο, στάθηκαν δίπλα στην οικογένειά τους και θυσιάστηκαν για την πίστη και τα παιδιά τους. Παράλληλα, οι μητέρες αυτές αποτελούν φωτεινό παράδειγμα για τις οικογένειες σήμερα και φανερώνουν τη δύναμη της μητρότητας και της ανατροφής των τέκνων στον δρόμο του Κυρίου. Μέσα από τον βίο των μητέρων Αγίων εξυψώνεται η αξία της πίστης και της ατέρμονης αγάπης προς τον Κύριο Ιησού Χριστό και την οικογένεια.

Στο σημείο που βρέθηκε η θαυματουργή εικόνα ρέει μέχρι σήμερα ιαματικό όξινο νερό. Σύμφωνα με την παράδοση, πρόκειται για το αγίασμα του Αγίου Γεωργίου που έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Σήμερα η θαυματουργή εικόνα του Αγίου Γεωργίου είναι τοποθετημένη στον μεγάλο Ναό του Αγίου Γεωργίου στον κίονα που βρίσκεται ανατολικά. Η αγία εικόνα απεικονίζει ολόσωμο τον Άγιο Γεώργιο, καθώς και την πληγή στο πηγούνι του με αίμα, ως ένδειξη του θαύματος που συνέβη αιώνες πριν.

Η λέξη μυστικός παράγεται από το "μύστης" και αυτό από το "μυώ".  Άρα ο Δείπνος αυτός δεν έγινε κρυφά και απομονωμένα, αλλά έγινε για να αποκαλύψει, να παρουσιάσει και να διδάξει στους δώδεκα μαθητές Του ο Κύριος, ότι το μυστήριο της Σταυρικής Του Θυσίας ήδη έχει συντελεσθεί.

Σε όλη την διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας ο πιστός λαός παρακολουθεί στις εκκλησίες, να εκτυλίσσεται το Θείο Δράμα. Η Μεγάλη Πέμπτη αποτελεί την δραματικότερη μέρα της εβδομάδος αυτής, με τέσσερα κορυφαία γεγονότα.

Η περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής χρονολογείται από τον 4ο αιώνα μ.Χ. και αποτελεί την αρχαιότερη νηστεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής, οι πιστοί προετοιμάζονται ψυχικά και σωματικά για το μεγάλο γεγονός της Ανάστασης του Κυρίου.

«Νὰ σέβεσθε τσὶ γυναῖκες σας. Ἂν εἶστε χωρὶς ἀγάπη, αὐτὲς θὰ ὑποφέρουνε καὶ θὰ θαρροῦνε πὼς εἶναι ἐργαλεῖα γιὰ νὰ εὐχαριστιέστε ἐσεῖς καὶ ἂς νοιώθουνε αὐτὲς χάλια... Θέλει ἀγάπη ἡ γυναίκα γιὰ νὰ εἶναι εὐχαριστημένη μὲ τὸν ἄνδρα της. Ἔχει πιο λεπτή καρδιά γιατὶ θὰ ἀναθρέψει παιδιὰ καὶ εἶναι εὐαίσθητη ἡ κατάστασή της. Ἔχει τρυφεράδα. Δεν θέλει χυδαιότητες και ξετσιπωματα. Γι' αὐτὸ πληγώνεται ἅμα την κάνουνε κρέας καὶ δὲν τὴν ξανοίγουνε καθόλου ἀπὸ μέσα».

Αποφθέγματα και διδαχές για τον σύγχρονο άνθρωπο από την Οσία Γερόντισσα Γαλακτία. Οι παρακαταθήκες της απλὲς και πρακτικές αλλά αποστάγματα αγιοπνευματικής σοφίας και χάριτος. Η σοφία της Γερόντισσας και οι μαρτυρίες ανθρώπων που τη συνάντησαν συγκεντρώνονται στο νέο βιβλίο που αφορά τη ζωής της, με την υπογραφή του Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεόφυτο καὶ του Ἀρχιμ. Ἀντώνιου Φραγκάκη.

Η ορθόδοξη αγιογραφία φανερώνει στους Χριστιανούς το υπερκόσμιο, αυτό δηλαδή που υπερβαίνει τα όρια του φυσικού μας κόσμου. Λειτουργεί ως ένας τρόπος επικοινωνίας και επιδιώκει να αναδείξει τον νέο κόσμο που θα έρθει με τη Βασιλεία του Θεού. Αυτό μπορεί να εκφραστεί μέσα από τις εικόνες των Αγίων, όπου κυριαρχούν χαρακτηριστικά όπως η σχηματοποίηση, η λιτότητα και η διαφοροποίηση. Στο παρών άρθρο θα βρείτε πληροφορίες για τον συμβολισμό που φέρουν διάφορα αντικείμενα στη Βυζαντινή Αγιογραφία, όπως ο σταυρός και η Εκκλησία που κρατούν οι Άγιοι, οι ανοιχτές παλάμες, το Ευαγγέλιο, ο πάπυρος, η ράβδος, τα ιατρικά αντικείμενα, καθώς και οι επιλογές των χρωμάτων.

Οι διδαχές της Γερόντισσας Γαλακτίας για την εξομολόγηση και την ταπείνωση, όπως καταγράφηκαν από τις φροντίστριες που ζούσαν μαζί της. Η παρακαταθήκη της Γερόντισσας και οι μαρτυρίες ανθρώπων που τη συνάντησαν συγκεντρώνονται στο νέο βιβλίο που αφορά τη ζωής της, με την υπογραφή του Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεόφυτο καὶ του Ἀρχιμ. Ἀντώνιου Φραγκάκη.

Ήδη από την Παλαιά Διαθήκη, ο οίνος αποκτά ιδιαίτερο συμβολισμό. Ο Νώε μετά τον κατακλυσμό φύτεψε και κατάφερε να φτιάξει το δικό του αμπέλι. Στην Έξοδο ο Θεός έδωσε υπόσχεση να ευλογήσει τρία σημαντικά αγαθά για τη ζωή του ανθρώπου, τον άρτο, το ύδωρ και τον οίνο. Τα εδάφη και το κλίμα στις περιοχές της Χεβρώνας και της Παλαιστίνης στάθηκαν ευνοϊκά για την καλλιέργεια αμπελώνων. Η αμπελουργία άνθισε σε σύντομο χρονικό διάστημα και απέκτησε μεγάλη φήμη, καθώς οι άνθρωποι καλλιεργούσαν τα κλήματά τους για την παραγωγή του ευλογημένου οίνου.

Τι μας διδάσκει η Οσία Γερόντισσα Γαλακτία για τον πόνο στη ζωή μας. Οι τρεις λόγοι που ο Θεός μας στέλνει πόνο, σύμφωνα με τη Γερόντισσα. Η παρακαταθήκη της Γερόντισσας και οι μαρτυρίες ανθρώπων που τη συνάντησαν συγκεντρώνονται στο νέο βιβλίο που αφορά τη ζωής της, με την υπογραφή του Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεόφυτο και του Ἀρχιμ. Ἀντώνιου Φραγκάκη.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη των Αγίων Ακύλα και Πρίσκιλλας στις 13 Φεβρουαρίου και τιμώνται ως σύμβολο συζυγικής πίστης και αγάπης στη Χριστιανική θρησκεία. Η Εκκλησία μας διέκρινε στα πρόσωπα των δύο Αγίων, το πρότυπο του ιδανικού συζυγικού ζευγαριού. Το ιερό ζευγάρι Ακύλας και Πρίσκιλλα θεωρείται πρότυπο της ευλογημένης ένωσης γαμήλιου ζευγαριού.

Τηγανίζουμε τα ψάρια και τα βάζουμε στεγνά σε μία βαθιά πιατέλα. Σε καθαρό τηγάνι ρίχνουμε άλλο λάδι. Όταν κάψει ρίχνουμε το αλεύρι και ανακατεύουμε ώσπου να ροδίσει. Προσθέτουμε το ξύδι, το νερό, το σκόρδο, τη δάφνη, το δενδρολίβανο, τις τριμμένες ντομάτες και το αλάτι. Σε σιγανή φωτιά ανακατεύουμε έως ότου πήξει η σάλτσα. Προς το τέλος ρίχνουμε το πιπέρι. Όταν πήξει την περιχύνουμε στα τηγανισμένα ψάρια.

Καθαρίζουμε τα λαβράκια. Απλώνουμε τα ψάρια, κόβουμε τις πατάτες κυδωνάτες και τις αλατίζουμε. Τις τοποθετούμε ανάμεσα στα ψάρια ώστε να γεμίσει το ταψί. Απλώνουμε τον ψιλοκομμένο μαϊντανό, την ντομάτα, τη δάφνη, το πιπέρι, το σκόρδο ψιλοκομμένο και ρίχνουμε λάδι. Ρίχνουμε και λίγο νερό για να ψηθούν οι πατάτες. 

Ανακατεύουμε καλά όλα τα υλικά, πλάθουμε τα γιουβαρλάκια και τα τοποθετούμε σε βουτυρωμένο ταψί. Ψήνουμε σε μέτριο φούρνο. Όταν ροδίσουν τα βγάζουμε και με μια σπάτουλα τα τοποθετούμε με προσοχή σε ένα πυρέξ ή σε μία βαθιά πιατέλα. Εντωμεταξύ έχουμε ετοιμάσει την...

Αν τα αγριόπρασα είναι λεπτά, τα αφήνουμε ολόκληρα αλλιώς τα κόβουμε στα δύο κατά μήκος. Τα πλένουμε και τα απλώνουμε στο ταψί. Καθαρίζουμε και πλένουμε τα ψάρια. Τα απλώνουμε πάνω στα...

Μουσκεύουμε το ψωμί και το στίβουμε καλά. Λιώνουμε τον τόνο με το πιρούνι. Ανακατεύουμε όλα τα υλικά και τα ζυμώνουμε. Αφήνουμε τη ζύμη για λίγο να δέσει και μετά...

Αυθεντική παραδοσιακή συνταγή για κόλυβα από τους πατέρες στο Άγιον Όρος. Εύκολη συνταγή βήμα - βήμα. Εκτέλεση: Βράζουμε το σιτάρι τόσο ώστε να μη χυλώσει. Το σουρώνουμε και το απλώνουμε σε καθαρή πετσέτα για να τραβήξει το νερό του. Βάζουμε σε μια λεκάνη όλα τα υλικά (εκτός από την άχνη ζάχαρη) και ανακατεύουμε. Τα απλώνουμε σε πιατέλα και τα πιέζουμε από πάνω με μία λαδόκολλα. Τα καλύπτουμε με άχνη ζάχαρη. Αν τα κόλυβα είναι για μνημόσυνο ή τρισάγιο, σχηματίζουμε στην επιφάνεια ένα σταυρό με κανέλα ή αμύγδαλο ή σπόρους από ρόδι. Αν είναι για εορταζόμενο Άγιο, σχηματίζουμε τη μορφή του Αγίου με κανέλα ή φυσικά χρώματα.

Χρησιμοποιούμε πάντα αναποφλοίωτο σιτάρι διότι το αποφλοιωμένο έχει την ιδιότητα να ξυνίζει αμέσως και να πειράζει το στομάχι. Πλένουμε λοιπόν το σιτάρι αποβραδίς και το βάζουμε να μουλιάσει με κρύο νερό και λίγο αλάτι σε μία κατσαρόλα. Το πρωί το ξεπλένουμε να φύγει η μαυρίλα του και το βράζουμε καλά για 40 λεπτά.

Βγάζουμε τα κουκούτσια από τα βύσσινα με το ειδικό εργαλείο. Τα βάζουμε σε κατσαρόλα με τη ζάχαρη και το νερό και τα βράζουμε μέχρι να δέσει το σιρόπι τους. Όταν το γλυκό κρυώσει, βάζουμε τα βύσσινα σε...

Ρίχνουμε τις καβούρες σε νερό που βράζει και τις αφήνουμε για 40 λεπτά. Στο μεταξύ τσιγαρίζουμε στο λάδι το κρεμμύδι και το σκόρδο. Ρίχνουμε ένα φλιτζάνι από το ζουμί, όπου έβρασαν οι καβούρες και....

Βράζουμε τα μακαρόνια σε αλατισμένο νερό με λίγο λάδι. Τα σουρώνουμε και τα καίμε με το βούτυρο και το λάδι, ρίχνοντας και τη ρίγανη. Τα ανακατεύουμε καλά....  

Καθαρίζουμε τα μήλα από τη φλούδα τους και με το ειδικό εργαλείο ανοίγουμε μία τρύπα στη μέση βγάζοντας τα κουκούτσια τους. Τοποθετούμε τα μήλα σε ταψάκι  και ρίχνουμε το λικέρ. Ανακατεύουμε τη ζάχαρη, τα καρύδια και την κανέλα και μ\' ένα κουταλάκι γεμίζουμε τις τρύπες των μήλων. Τα ψήνουμε στους 180 βαθμούς για μία ώρα περίπου σκεπασμένα με αλουμινόχαρτο. Πριν τα βγάλουμε, τα ραντίζουμε με ένα φλιτζανάκι του καφέ κονιάκ και αφού κρυώσουν, χτυπάμε τη φυτική κρέμα να γίνει σαντιγί. Την αφήνουμε να κρυώσει στο ψυγείο, γαρνίρουμε τα μήλα και σερβίρουμε.

Βράζουμε χωριστά τις πατάτες (με τη φλούδα) και τα καρότα. Τα σουρώνουμε, ξεφλουδίζουμε τις πατάτες και τις τεμαχίζουμε μαζί με τα καρότα. Προσθέτουμε τα κρεμμύδια και...

«Κύριε δίδε μου μόνο ταπείνωση καὶ σιωπή. Δὲν Σοῦ ζητῶ τίποτα ἄλλο. Ἡ ταπείνωση γεννᾶ τὴν ἀγάπη γιὰ ὅλα τὰ δημιουργήματά Σου. Ξέρω ὅτι εἶμαι ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτωλή καὶ οὐδεὶς ἄλλος στον σύμπαντα κόσμο Σε πίκρανε ὅσο ἐγὼ ἡ ἐλεεινή. Βοήθησέ με νὰ τὸ ζῶ κάθε μέρα αυτό. Μήν ἀφήσεις τὸν διάβολο νὰ μὲ ξεγελάσει ὅτι εἶμαι κάτι ἐνῶ εἶμαι μηδέν. Δίδε μου μόνο να νοιώθω πόσο ἁμαρτωλὴ εἶμαι καὶ βοήθησέ με νὰ ἐργάζομαι τις εντολές Σου γιὰ νὰ βρῶ ἔλεος ἀπὸ τὴν ἀμέτρητη ἀγάπη Σου. Μὴ μὲ ἀφήσεις νὰ ἀπελπισθῶ γιὰ τὶς ἁμαρτίες μου ἀλλὰ νὰ χαίρω κάθε μέρα ἐπειδὴ Ἐσὺ μὲ ἐλεεῖς καὶ θὰ μὲ σώσεις ἐπειδὴ εἶσαι φιλάνθρωπος. Μὴ μὲ ἀφήσεις νὰ κάνω σκέψεις κακὲς ἢ νὰ κατακρίνω συνάνθρωπό μου. Ἐγὼ φταίω γι' αὐτοὺς καὶ ἀφοῦ εἶμαι ἡ αἰτία τῆς δικῆς τους ὅποιας ἁμαρτίας πρέπει νὰ κατακρίνω μόνο τὸν ἑαυτό μου. Κύριε, Κύριε, μή μοῦ στερήσεις τὸν ποταμὸ τοῦ θείου ἐλέους Σου. Ἀμήν!»

Σύντομες αλλά δυνατές προσευχές προς τον Κύριο Ιησού Χριστό, την Υπεραγία Θεοτόκο και τους Αγγέλους, οι οποίες έχουν πραγματική αξία μόνο εάν λέγονται με μετάνοια, ταπείνωση και βαθιά πίστη.

Στη χριστιανική ζωή, η προσευχή είναι τρόπος ζωής για όλους τους πιστούς. Κατά τη διάρκεια της μέρας, οι πιστοί έχουν ανάγκη να επικοινωνήσουν με τον Θεό μέσα από την προσευχή. Όλες οι προσευχές πρέπει να λέγονται με βαθιά πίστη και ευλάβεια.

Για το 2024, το πρώτο Ψυχοσάββατο του έτους είναι στις 9 Μαρτίου και το δεύτερο Ψυχοσάββατο είναι στις 22 Ιουνίου. Το πρώτο Ψυχοσάββατο του έτους είναι 57 ημέρες πριν το Άγιο Πάσχα, ενώ το δεύτερο Ψυχοσάββατο είναι 48 ημέρες μετά το Άγιο Πάσχα. Το Άγιο Πάσχα είναι κινητή εορτή συνεπώς και τα Ψυχοσάββατα είναι κινητά.   Δέσποτα Κύριε ὁ Θεός, ὁ τῇ σοφίᾳ Σου κατασκευάσας αὐτόν καί θέμενος ἐν αὐτῷ πνοήν ζωῆς, καί εἰσαγαγών εἰς τόν κόσμον τοῦτον πολιτεύεσθαι ἐπ’ ἐλπίδι ζωῆς αἰωνίου, ἁμαρτήσαντα δὲ αὐτόν, θανάτου ἐπαγαγών καί διαλύσας, καί ἀποστρέφων, τήν δέ ψυχήν εἰς ἑαυτόν προσκαλούμενος· Αὐτός ἀνάπαυσον τήν ψυχήν τοῦ δούλου Σου (τοῦδε), ἐν τόπῳ φωτεινῷ, ἐν τόπῳ ἀναψύξεως, ἔνθα ἐπισκοπεῖ τὸ φῶς τοῦ προσώπου Σου Κύριε, ἐν κόλποις Ἀβραάμ καί Ἰσαάκ καί Ἰακώβ, μετά πάντων τῶν ἁγίων· καί εἴτι ἐπλημμέλησεν εἰς Σέ, ἐν πράξει ἤ λόγῳ ἤ κατά διάνοιαν, Αὐτός ὡς ἀγαθός καί φιλάνθρωπος Θεός, ἄνες, ἄφες, συγχώρησον, παριδών αὐτοῦ τε καί ἡμῶν τά ἀνομήματα· ἡμῶν δέ τά τέλη τῆς ζωῆς ἀνώδυνα καί ἀκαταίσχυντα καταξίωσον, ὅτε θέλεις καί ὅτε βούλῃ, μόνον ἄνευ αἰσχύνης καί παραπτωμάτων.

Ως ευλόγησας και επλήθυνας τον μελισσώνα του δικαίου σου Φιλαρέτου ευλόγησον και τα μελίσσια ταύτα του δούλου σου (όνομα) και πλήθυνον και ενδυνάμωσον αυτά και ποίησον αυτά εις χιλιάδας και μυριάδας, και ρύσαι ταύτα εκ της δυναστείας του διαβόλου και πάσης επιβουλής εχθρών και αύρας θανατικής και λοιμικής νόσου.

Ο ευλόγων τους ευλογούντας σε, Κύριε, και αγιάζων τους επί Σοι πεποιθότας, σώσον τον λαόν σου και ευλόγησον την κληρονομίαν σου.

Συ μου σκέπη εί και ρύστις, Συ μου εί παραμυθία Συ αντίληψις μου πέλεις, Σύ ελπίς και προστασία. Συ ενίσχυσον με, Κόρη, εν τη πάλη, εν σταδίω. Συ μου ει, Παρθενομήτορ, καύχημα μου εν τω βίω. Συ με δείξον νικηφόρον, Συ με δείξον στεφανίτην…Ω θεία Αγάπη, ελθέ ικετεύω εξ όλης ψυχής μου και μέσ...

Ας εξετάσουμε τι έχει να μας πει αυτή η προσευχή για την ενσάρκωση του Ιησού Χριστού και για τη θεραπεία μας απ’ αυτόν και μέσα σ’ αυτόν.   Υπάρχουν στην Προσευχή του Ιησού δυο «πόλοι» ή δυο ακραία σημεία. «Κύριε…Υιέ του Θεού»· η Προσευχή μιλάει πρώτα για τη δόξα του Θεού, διακηρύσσοντας...

Δέσποτα Θεέ, Πάτερ Παντοκράτορ, Κύριε του ουρανού και της γης, ο διά την ημετέραν σωτηρίαν εκ Παρθένου τεχθείς και διδάξας τοις ανθρώποις αγάπην και ειρήνην έχειν προς αλλήλους, κατάπεμψον την χάριν σου την επουράνιον και ελέησον ημάς, κατά το μέγα σου έλεος, πάσης ανάγκης ρυόμενος.

Θεοτόκε Παρθένε, χαῖρε, κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ. εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξί, καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου, ὅτι Σωτήρα ἔτεκες τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Σ' ευχαριστώ, που έγινες ένα πνεύμα μαζί μου ασυγχύτως, ατρέπτως κι αναλλοιώτως, Θεέ του παντός, κι' έγινες για χάρη μου τα πάντα σε όλα:Τροφή ανεκλάλητη που ποτέ δεν τελειώνει, που ξεχύνεται ακατάπαυστα από της ψυχής μου τα χείλη και πλούσια αναβλύζει απ' την πηγή της καρδιάς μου. Ένδυμα, που αστράφτει και καταφλέγει τους δαίμονες. κάθαρση, που με πλένεις με τ' άφθαρτα κι' άγια δάκρυα που η παρουσία σου χαρίζει σ' όσους επισκεφθείς.

Η θύμησή σου θερμαίνει την ψυχή μου, που τίποτε στη γη δεν την αναπαύει εκτός από Σένα. Γι' αυτό με δάκρυα Σε ζητώ, και πάλι ποθεί ο νους μου τη γλυκύτητά σου... Κύριε, δώσε μου να αγαπώ μόνον Εσένα. Συ με έπλασες, Συ με φώτισες με το άγιο Βάπτισμα, Συ συγχωρείς τα αμαρτήματά μου και μου δίνεις τη χάρη να κοινωνώ το τίμιο Σώμα και Αίμα σου. Δώσε μου τη δύναμη να μένω πάντα κοντά σου. Κύριε, δώσε μου τη μετάνοια του Αδάμ και την άγια ταπείνωσή σου. 

    Η Τίμια Ζώνη της Θεομήτορος είναι το μοναδικό κειμήλιο που σώζεται από την επίγεια ζωή της και ένα τμήμα της φυλάσσεται στην Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου. Σύμφωνα με την παράδοση, η ίδια η Θεοτόκος έφτιαξε τη Ζώνη από τρίχες καμήλας. Μετά τη Μετάστασή Της και την παράδοση της Ζώνης στον Απόστολο Θωμά, δυο φτωχές ευλαβείς γυναίκες από την Ιερουσαλήμ ανέλαβαν τη διαφύλαξή της. Αυτό συνεχιζόταν από γενιά σε γενιά με ευλαβείς παρθένες που κατάγονταν από αυτήν την οικογένεια. Ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Αρκάδιος μετέφερε τη Ζώνη στην Κωνσταντινούπολη και την τοποθέτησε σε λειψανοθήκη που την ονόμασε «Αγία Σωρό».

    Την περίοδο που ήταν βασιλιάς ο Λέοντας ο Μεγάλος (457-474 μ.Χ.), ζούσε στην Κωνσταντινούπολη ο όσιος Ανδρέας, ο κατά Χριστόν σαλός. Μια νύχτα που γινότανε αγρυπνία στο ναό της Παναγίας των Βλαχερνών, ο όσιος Ανδρέας μαζί με τον μαθητή του Επιφάνιο, που έγινε αργότερα πατριάρχης Κων/πόλεως (520-536 μ.Χ.), είδαν την Υπεραγία Θεοτόκο οφαλμοφανώς, να μπαίνει από την κεντρική πύλη του ναού. Πλάι στην Υπεραγία βρισκόταν πλήθος αγγέλων και οι παρθένοι Ιωάννης ο Πρόδρομος και Ιωάννης ο Θεολόγος.

   Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Ελεούσας κρυβόταν, σε βάθος ενάμισι μέτρο επί αιώνες και βρέθηκε με θαυμαστό τρόπο. Η Υπεραγία Θεοτόκος εμφανίστηκε στον οκτάχρονο τότε Αθανάσιο Σύρο, την ώρα που έπαιζε με άλλα παιδιά στην πλαγιά ενός λόφου, ως μία άγνωστη μαυροφόρα γυναίκα ξυπόλητη να κάνει μετάνοιες. Και παρόλο που το σημείο εκείνο ήταν ξερό, με τις μετάνοιες που έκανε η άγνωστη αυτή μαυροφόρα γυναίκα, έγινε μαλακό και βούλιαζε σαν το ζυμάρι. Στα τρία σημεία που προσκύνησε η γυναίκα, άρχισε ο τόπος να αναδύει μια γλυκιά ευωδία. Ωστόσο, κανείς δεν πίστεψε στα λόγια του μικρού Αθανασίου ότι έβλεπε μπροστά του μια μαυροφόρα γυναίκα.

    Περί τα 450 μ.Χ. ένας βυζαντινός στρατιώτης που ονομαζόταν Λέοντας βρισκόταν σε κάποιο δάσος, όταν ξάφνου είδε μπροστά του έναν τυφλό άνθρωπο να του ζητάει λίγο νερό για να ξεδιψάσει. Ο Λέοντας προθυμοποιήθηκε να ψάξει και να του φέρει νερό. Έψαξε λοιπόν, στο δάσος για πολλή ώρα για να βρει κάποια πηγή με νερό αλλά μάταια. Έτσι, επέστρεψε λυπημένος.     Ξαφνικά όμως, άκουσε μια γυναικεία φωνή να του λέει: «Ου  χρεών  σε,  Λέων,  αγωνιάν,  το  γαρ  ύδωρ  εγγύς», δηλαδή, «Δεν χρειάζεται, Λέων, να αγωνιάς, να άγχεσαι, να στεναχωριέσαι, το νερό είναι δίπλα σου». Και μετά από λίγο ακούει την άγνωστη φωνή να  τον προστάζει: «Λέων βασιλιά, πάρε απ\' το νερό αυτό και δώσε να πιει και να ξεδιψάσει ο τυφλός άνθρωπος και κάτι ακόμα, άλειψε μ\' αυτό τα μάτια του και αμέσως θα καταλάβεις ποια είμαι εγώ που σου μιλώ».

    Το γεγονός της σαρκώσεως και ενανθρωπήσεως του Θεανθρώπου Χριστού από την Παναγία Θεοτόκο και την εικονογράφηση της Παναγίας με τον Θεάνθρωπο Χριστό στους κόλπους Της, έδωσε την ονομασία της Παναγίας και της ομώνυμου εικόνας Της «Η Χώρα του Αχώρητου». Βέβαια, αυτό το θεολογικό γεγονός μαρτυρείται στην υμνολογία της Εκκλησίας μας πριν από την εικονογραφία. Έτσι, ο Άγιος Ρωμανός ο Μελωδός, λέγει στα γνωστά Κοντάκια του εις την Γέννησιν του Χριστού: «Ο Άχτιστος γεννάται, ο Αχώρητος χωρείται».

    Η θαυματουργή εικόνα της Παναγιάς της Ιεροσολυμίτισσας έχει αγιογραφηθεί το 1870 μ.Χ. με θαυμαστό τρόπο. Την εποχή εκείνη υπήρχε στη Ρωσική Ιερά Μονή της Μυροφόρου Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής, που βρίσκεται στους πρόποδες του Όρους των Ελαιών, απέναντι της Ιερουσαλήμ, μία αγιογράφος μοναχή με το όνομα Τατιανή. Κάποιο βράδυ, ενώ κοιμόταν, είδε σε όραμα ότι την επισκέφθηκε στο κελί της μία άγνωστη μοναχή, λέγοντάς της τα εξής: «Αδελφή Τατιανή, ήλθα να με ζωγραφίσεις». Η Τατιανή απάντησε: «Ευλόγησον, αδελφή, αλλά εγώ είμαι αγιογράφος και όχι ζωγράφος». Τότε, η γυναίκα αποκρίθηκε: «Τότε να με αγιογραφήσεις».

    Μία από τις πιο ευλαβείς χριστιανικές αρετές όλων των Κυπρίων είναι η λατρεία της Παναγίας της Θεοτόκου, προς τιμήν της οποίας, αφιερώθηκε το θαυμαστό μοναστήρι του Κύκκου, το οποίο ιδρύθηκε στο τέλος του 11ου αιώνα. Εκεί οι Βυζαντινοί μετέφεραν την αποστολική και θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, η οποία έλαβε το όνομα «Κυκκώτισσα». Το μοναστήρι του Κύκκου επιλέχθηκε ως το «Κατοικητήριο» Της Παναγίας της Κυκκώτισσας, όπου κατά καιρούς εμφανίζεται στον ορατό κόσμο μέσω των θαυμάτων, βεβαιώνοντας την παρουσία Της ανάμεσα μας.

    Η εικόνα της Παναγίας με τα Επτά Σπαθιά, τέσσερα στα αριστερά και τρία στα δεξιά, έχει σχέση με την προφητεία του Αγίου Συμεών του Θεοδόχου, την οποία καταγράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς: «…καί σού δέ αυτής τήν ψυχήν διελεύσεται ρομφαία…»(Λουκ. 2.35). Τα συγκεκριμένα λόγια, αναφέρονται στον πόνο που θα βίωνε η Παναγία κατά τη στιγμή του χωρισμού από τον αγαπημένο της Υιό, όταν μπροστά στα μάτια της Τον εσταύρωσαν.

    H Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας διατηρεί στην νήσο Λήμνο, στο χωριό Προπούλι, ιστορικό μετόχι από του 14ου αιώνα, το οποίο είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Στο ναΰδριο του Ιερού Μετοχίου, το οποίο έκτισε ο Σιμωνοπετρίτης Μοναχός Αγάπιος το έτος 1706 μ.Χ., φυλάσσεται η θαυματουργός ιερά εικόνα της Παναγίας Τρυγής. Η Παναγία της Τρυγής είναι ιδιαιτέρως αγαπητή από όλους τους κατοίκους του νησιού.

    Η Παναγία η Παρηγορήτισσα είναι ο πιο σημαντικός και διάσημος βυζαντινός ναός του νομού Άρτας. Χτίστηκε τον 13ο αιώνα από τον Νικηφόρο τον Α’ Κομνηνό Δούκα, όταν το Δεσποτάτο της Ηπείρου βρισκόταν στην ακμή του. Ο ναός είναι αφιερωμένος στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, ενώ συναντάμε στοιχεία που δείχνουν ότι τον 16ο αιώνα ήταν το Καθολικό γυναικείου μοναστηριού.

    Η εικόνα της Παναγίας που ονομάζεται «Ακένωτον Ποτήριον» έγινε γνωστή στον Ορθόδοξο Κόσμο μόλις το 1878, όταν συνέβη ένα θαυμαστό γεγονός. Στην περιφέρεια Εφραίμοφσκι της επαρχίας Τούλα στη Ρωσία, ζούσε ένας συνταξιούχος στρατιώτης, που ονομαζόταν Στέφανος. Ο άντρας αυτός υπέφερε από το πάθος της μέθης. Ξόδευε όλη του την περιουσία στο αλκοόλ και πλέον βρισκόταν σε αξιοθρήνητη κατάσταση.

    Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας του Βλαδιμίρ (Vladimir) είναι μία από τις πιο γνωστές εικόνες της Ρωσίας και η σύνδεσή της με το ρωσικό λαό χρονολογείται από τις απαρχές του ακόμα.     Σύμφωνα με μία παράδοση πρόκειται για μία από τις εικόνες του ευαγγελιστού Λουκά, η οποία βρισκόταν στην Ιερουσαλήμ μέχρι το 450. Έπειτα, μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη και ο πατριάρχης Λουκάς Χρυσοβέργης την προσέφερε ως δώρο στον κνέζη Γιούρι Βλαντιμίροβιτς Ντολγκορούκι. Αυτός, την τοποθέτησε στο γυναικείο μοναστήρι του Βισεγκόροντ.

Εδώ και δέκα αιώνες, η Ιερά Μονή της Μεγίστης Λαύρας βρίσκεται στην πρώτη θέση στην ιεραρχική κατάταξη των μοναστηριών του Αγίου Όρους. Επιπλέον, είναι η μεγαλύτερη Μονή σε έκταση, με συνολικά 72.000 στρέμματα, εντός των οποίων έχει κατασκευαστεί και ελικοδρόμιο. Το μοναστήρι είναι από τα πιο επιβλητικά του Αγίου Όρους, διαθέτει οχυρωματικούς πύργους, καθώς και ειδικές κατασκευές για την αντιμετώπιση των πειρατικών επιδρομών. Ουσιαστικά, επρόκειτο για τις «ζεματίστρες» στις εισόδους της Μονής, απ’ όπου οι μοναχοί έριχναν καυτό λάδι, όταν οι πειρατές εισέβαλλαν στο μοναστήρι.

Η Ιερά Μονή Σιμωνόπετρας είναι η πρώτη Μονή που συναντάμε μετά το λιμάνι της Δάφνης, ακολουθώντας πορεία προς τα νότια. Για να επισκεφθεί κάποιος προσκυνητής τη Μονή, θα πρέπει να ακολουθήσει οδικώς τον χωματόδρομο μήκος 10 χλμ. περίπου από τη Δάφνη, είτε να φθάσει στον αρσανά της Μονής με καραβάκι.

Σύμφωνα με το θρύλο, τον 4ο αιώνα μ.Χ., ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου, Θεοδόσιος ο Μέγας, (379–395 μ.Χ.) έβαλε τα θεμέλια για την ανοικοδόμηση του μοναστηριού, ως μία κίνηση ευγνωμοσύνης για τη σωτηρίου του υιού του, Αρκαδίου. Πιο συγκεκριμένα, ο Αρκάδιος έπλεε προς τη Ρώμη, όταν ξαφνικά το πλοίο ναυάγησε και ο ίδιος διασώθηκε θαυματουργικά με παρέμβαση της Παναγίας. Ο Αρκάδιος βρέθηκε στα παράλια της Αθωνικής Χερσονήσου, να κοιμάται δίπλα σε έναν βάτο.

Αν και μακραίωνη προφορική παράδοση θέλει ως κτίτορα της Μονής τον αυτοκράτορα Αλέξιο Κομνηνό, από τις σωζόμενες μαρτυρίες εξάγεται το συμπέρασμα ότι κτίτορες της Μονής ήταν οι αδελφοί Αλέξιος, ο μέγας στρατοπεδάρχης και Ιωάννης, ο μέγας Πριμικήριος. Επιπλέον, δεν μας είναι γνωστό πότε ξεκίνησαν οι οικοδομικές εργασίες, αλλά το 1358 το μοναστήρι υπήρχε ήδη και εγκαινιάστηκε ενδεχομένως το 1362 από τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Κάλλιστο Α´.

Σύμφωνα με την παράδοση, ιδρυτής της Μονής Δοχειαρίου θεωρείται ο μαθητής και συνασκητής του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτη, Ευθύμιος. Ο μοναχός Ευθύμιος είχε λάβει το προσωνύμιο «δοχειάρης», διότι προηγουμένως ήταν αποθηκάριος στην Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας. Αρχικά, ο Ευθύμιος ίδρυσε, τον 10ο αιώνα, ένα μονύδριο στη Δάφνη, αφιερωμένο στον Άγιον Νικόλαο. Όμως, στις αρχές του 11ου αιώνα, η Μονή καταστράφηκε και μεταφέρθηκε στη σημερινή της θέση.

Το μοναστηριακό συγκρότημα της Μονής Ιβήρων είναι μεγαλοπρεπές και εντυπωσιακό. Η είσοδος της Μονής βρίσκεται στη βόρεια πλευρά και το Καθολικό στην ανατολική πλευρά της αυλής. Κατά μήκος της αυλής, διακρίνονται το μεγάλο κωδωνοστάσιο, η Τράπεζα και το κτίριο της βιβλιοθήκης, κάνοντας την αυλή έναν εξαιρετικά όμορφο χώρο. Οι πτέρυγες που περιβάλλουν την αυλή περιέχουν τα κελιά των μοναχών, τα κτίρια διοίκησης, τον πύργο, το αρχονταρίκι και τους χώρους φύλαξης, οργανώνοντας τη μονή σε έναν περίτεχνο τετράπλευρο σχηματισμό.

Η τοποθεσία και ο κτήτορας της Ιεράς Μονής Ξενοφώντος   Η Ιερά Μονή Ξενοφώντος είναι χτισµένη στη δυτική παράλια όχθη της χερσονήσου του Άθωνα και βρίσκεται µεταξύ των Ιερών Μονών Δοχειαρίου και Αγίου Παντελεήµονα. Η ιστορία της µονής είναι µακραίωνη και ανάγεται πίσω στον 10ο και 11ο αιώνα.

Η Ιερά Μονή Γρηγορίου ιδρύθηκε την περίοδο 1310-1314 από τον Όσιο ασκητή Γρηγόριο τον νέο (7 Δεκεμβρίου), το επονομαζόμενο ησυχαστή και σιωπώντα. Η Μονή είναι σύγχρονη των Ιερών Μονών Διονυσίου και Παντοκράτορος, ωστόσο δεν διασώζονται πολλές πληροφορίες για τη δράση της Μονής κατά τους πρώτους αιώνες. Σύμφωνα με ιστορικές πηγές ο Όσιος Γρηγόριος ήταν μαθητής του Αγίου Γρηγορίου του Σιναΐτη και ζούσε στη Σκήτη του Μαγουλά. Με την πάροδο του χρόνου και καθώς τα πνευματικά του τέκνα αυξάνονταν, ο Γρηγόριος αποφάσισε να κατέβει χαμηλότερα και να χτίσει τη Μονή στη σημερινή της τοποθεσία.

Κτήτορας της μονής είναι ο Άγιος Παύλος ο Ξηροποταµινός, ο οποίος υπήρξε κτήτορας και της µονής Ξηροποτάμου κοντά στη Δάφνη, το λιμάνι του Αγίου Όρους. Μάλιστα, κατά τον 10ο και 11ο αιώνα συναντούμε δύο µονές µε το όνοµα Ξηροποτάµου στον Άθω, καθότι η σηµερινή µονή Αγίου Παύλου καθιερώθηκε µε το όνοµα αυτό οριστικά από το 1108 και εξής.

Η Ιερά Μονή Κουτλουµουσίου φαίνεται ότι υπάρχει πριν από το 1169, καθώς αναφέρεται σε επίσημο έγγραφο της χρονιάς εκείνης. Ως ιδρυτής της Μονής θεωρείται κάποιος μοναχός Κάλλιστος, ο οποίος προερχόταν από την αυλή του Κουτλουμούς, γενάρχη της εκχριστιανισµένης δυναστείας των Σελτζουκιδών.

Η πρώιµη ιστορία της χάνεται στον 10ο και 11ο αιώνα. Οι ιστορικές πληροφορίες και  µαρτυρίες για την ίδρυση της Μονής είναι περιορισμένες, ωστόσο ένα επίσημο έγγραφο του Πρώτου Νικηφόρου το 1012, επιβεβαιώνει ότι η Μονή λειτουργούσε ως Κελί από τον 10ο αιώνα. Υπάρχουν αρκετές εκδοχές για την ίδρυση της Μονής Σταυρονικήτα. Το πιθανότερο είναι ότι κτίτορας της Μονής ήταν κάποιος αξιωματικός του Τσιμισκή με το όνομα Νικήτας ή Σταυρονικήτας Νικηφόρος. Υπάρχει βέβαια και η υπόθεση ότι η ίδρυση της Μονής οφείλεται σε δύο μοναχούς, τον Σταύρο και τον Νικήτα.

Η ονομασία της Μονής πιθανότατα προέρχεται από τον ιδρυτή παλαιότερου µονυδρίου στον εκεί χώρο, τον ερημίτη Γρηγόριο Χελανδάρη. Γύρω στο 980 μ.Χ. ο μοναχός Γρηγόριος έκτισε, μαζί με άλλους μοναχούς, μια μικρή εκκλησία κι ένα σπιτάκι, στην τοποθεσία όπου βρίσκεται σήμερα η Μονή. Σύμφωνα με την παράδοση, υπάρχει και η ερμηνεία ότι η ονομασία της Μονής στηρίζεται στην ετυµολογία της λέξης "χελάνδιο" που είναι το βυζαντινό πλοίο.

Ο Γέρων Παΐσιος γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας, στη Μικρά Ασία, στις 25 Ιουλίου του 1924. Ο πατέρας του ονομαζόταν Πρόδρομος και ήταν πρόεδρος των Φαράσων, ενώ η μητέρα του λεγόταν Ευλαμπία. Ο Γέροντας είχε ακόμα 8 αδέλφια. Στις 7 Αυγούστου του 1924, μια εβδομάδα πριν οι Φαρασιώτες φύγουν για την Ελλάδα, ο Γέροντας βαφτίστηκε από τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, ο οποίος επέμεινε και του έδωσε το δικό του όνομα «για να αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως χαρακτηριστικά είχε πει.

Ο π. Πορφύριος, γεννήθηκε το 1906 από ευσεβείς και πολύ φτωχούς γονείς στο χωριό Άγιος Ιωάννης Καρυστίας, στην Εύβοια. Στο σχολείο πήγε μέχρι Β´ Δημοτικού. Τα γράμματα, όπως μου είπε, τα έμαθα διαβάζοντας το Ευαγγέλιο και τα λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας. Ο πατέρας του είχε πάει να δουλέψει στη διώρυγα του Παναμά, για να συντηρήσει την οικογένειά του. Κι ο μικρός Ευάγγελος- αυτό ήταν το όνομα του Γέροντα- δούλευε στα χωράφια και έβοσκε τα λιγοστά πρόβατά τους στις πλαγιές του χωριού. Εκεί διάβαζε και το Βίο του Αγίου Ιωάννου του Καλυβίτη. Τόσο πολύ τον συνεπήρε η αγία μορφή του Οσίου, που άρχισε να σκέπτεται να τον μιμηθεί.

Ο μακάριος Γέρων Αρσένιος ο Σπηλαιώτης (1886-1983) υπήρξε συνασκητής για σαράντα περίπου χρόνια του οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστή (1897-1959). Μέσα σε λίγες σελίδες δεν είναι εύκολο να σκιαγραφήσεις τον βίο και την πολιτείαν ενός μεγάλου ασκητή του μεγέθους του αειμνήστου Γέροντος Αρσενίου. Στην καταγωγή ήταν Πόντιος. Σε νεαρή ηλικία πυρωμένος από θείο ζήλο αναχωρεί με τα πόδια από τη Ρωσία μέχρι τη Βασιλεύουσα και από εκεί με πλοίο καταφθάνει στους Αγίους Τόπους, όπου υπηρέτησε σχεδόν μία δεκαετία στον Πανάγιον Τάφο και σε άλλα προσκυνήματα.

Ο μακάριος Γέροντας Γεώργιος Καρσλίδης γεννημένος στην Αργυρούπολη στον Πόντο το 1901, γνώρισε από πολύ νωρίς την ορφάνια και την μοναξιά. Μετά από διώξεις και φυλακίσεις από το καθεστώς της Γεωργίας, φθάνει στην Ελλάδα, όπου ζει ασκητικά και με θερμή πίστη. Χαριτώνεται ο ταπεινός και άξιος λειτουργός του Υψίστου με χαρίσματα διακρίσεως, διοράσεως και προφητείας. Όταν ορφάνεψε ο γέροντας Γεώργιος, την ανατροφή του ανέλαβε η ευλαβής γιαγιά του. Μετά τον θάνατο της γιαγιάς του και της αδελφής του, αναχωρεί με τον παππού του για το Ερζερούμ, την Θεοδοσιούπολη της Μεγάλης Αρμενίας. Ο θάνατος και του παππού του και η κακομεταχείριση του αδελφού του, τον φέρνουν στα μέρη του Καυκάσου. Μόνος, φτωχός, πονεμένος και με τη συντροφιά αγίων σε όνειρα και οράματα, φθάνει στην Τυφλίδα της Γεωργίας και οδηγείται από τον εκεί επίσκοπο στην Ιερά Μονή της Ζωοδόχου Πηγής. Ενδύεται το τίμιο του μοναχού ένδυμα στην ηλικία μόλις των εννέα ετών. Θα το διατηρήσει επί μισό αιώνα.

Ο Γέροντας Ιωσήφ γεννήθηκε το 1898 στο χωριό Λεύκες στην Πάρο. Στα χρόνια που γεννήθηκε, οι αξίες που χαρακτηρίζουν την ευγένεια του ανθρώπου έναντι των άλλων δημιουργημάτων ήταν ακόμη πολύ ισχυρές, όπως και στην δική του φτωχή κατά τα άλλα οικογένεια· γεγονός που του δώρισε άριστες αρχές και ενάρετο χαρακτήρα. Πολύ σύντομα έμεινε ορφανός από πατέρα και αυτό του στέρησε την δυνατότητα να έχει ιδιαίτερες σπουδές. Τελείωσε την Β Δημοτικού, ώστε μόλις είχε τη δυνατότητα απλώς να διαβάζει και να γράφει χωρίς σωστό συντακτικό και με πολλά ορθογραφικά λάθη. Εργαζόταν στον τόπο της γεννήσής του, τελείωσε τη στρατιωτική του θητεία στο Ναυτικό και σε ηλικία περίπου 23 ετών, βρισκόταν στην Αθήνα σαν μικροπωλητής.

Ο Άγιος Νικόλαος Πλανάς από βρεφικής ηλικίας ήταν αγιασμένος. Τις περισσότερες φορές ως παιδί ήταν στον Ιερό αυτό Ναό και περνούσε πολλές ώρες εκεί, ψάλλοντας όσα ήξερε και φορώντας πολλές φορές, αντί ιερατικού φελωνίου, κάποια σεντόνι, μιμούμενος τους Ιερείς. Μια μέρα έψαλλε τόσο κατανυκτικά, ώστε προκάλεσε τον θαυμασμό των περαστικών. Η όλη του ζωή από τα παιδικά του χρόνια ακόμα, προέλεγε τη μέλλουσα ζωή και πολιτεία του. Τις θείες θαυματουργικές δυνάμεις έλαβε με την χάρη του Θεού από τα παιδικά του χρόνια. Έτσι, γνώριζε τον καταποντισμό του καϊκιού τους έξω από την Πόλη, και το είπε στους γονείς του. Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε από τον παππού του - πατέρα της μητέρας του - ιερέα Γεώργιο Μελισσουργό, κοντά στον οποίο έμαθε να διαβάζει το Ιερό Ψαλτήριο. Μαζί του επίσης πήγαινε στις θείες Λειτουργίες και τον διακονούσε στο Ιερό Βήμα, ενώ παράλληλα δεχόταν τα νάματα της Θείας Λατρείας.

Ο μακαριστός άγιος π. Ιάκωβος Τσαλίκης γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου το 1920 στο Λίβισι της Μ. Ασίας. Τα παιδικά του χρόνια ήταν πολύ δύσκολα, καθώς στην περιοχή κυριαρχούσαν οι Τούρκοι. Όταν ήταν δύο ετών δόθηκε διαταγή όλοι οι Λιβισιανοί να φύγουν από την περιοχή. Περίπου 2000 γυναικόπαιδα και γέροι (μια και όλοι οι άντρες είχαν οδηγηθεί αιχμάλωτοι σε καταναγκαστικά έργα-μαζί και ο πατέρας του μακαριστού Ιακώβου, Σταύρος) κίνησαν στη θλιβερή πομπή. Τον μικρό Ιάκωβο κρατούσε στην αγκαλιά η μητέρα του. Τα αδέλφια του, Γιώργος και Τασούλα, ήταν μόλις τεσσάρων ετών και σαράντα ημερών. Δίχως τα παραμικρά οικονομικά εφόδια, ξεκίνησαν ένα βασανιστικό ταξίδι που κράτησε μια εβδομάδα και πλέον. Έφτασαν τελικά στην Ιτέα. Αρχηγός της οικογένειας ήταν τώρα η γιαγιά του Ιακώβου, η κυρα-Δέσποινα. Γυναίκα με φλογισμένη πίστη, αστείρευτη υπομονή και δυναμικότητα. Από αυτήν πήρε ο Ιάκωβος το λαμπρό παράδειγμα και διδάχθηκε την αγάπη στο Θεό και τους ανθρώπους. Λίγο αργότερα, το 1925 μετέφεραν τους Λιβισιανούς πρόσφυγες σε μια τοποθεσία της βόρειας Εύβοιας, στο χωριό Φαράκλα.

O Παπα - Τυχών γεννήθηκε στη Ρωσία, στη Νόβια Μιχαλόσκα το 1884. Οι γονείς του, ο Παύλος και η Ελένη, ήταν ευλαβείς άνθρωποι, και επόμενο ήταν και ο καρπός τους, ο Τιμόθεος κατά κόσμον, να έχει κληρονομική την ευλάβεια και την αγάπη προς τον Θεό και να θέλει να αφιερωθεί στον Θεό από μικρό παιδί. Έβλεπαν οι γονείς τον μεγάλο θείο ζήλο του παιδιού τους, αλλά δίσταζαν να του δώσουν την ευχή τους να πάει σε Μοναστήρι, επειδή το έβλεπαν με ζωηρή φύση. Ήθελαν να ωρίμασει και στην σκέψη και μετά να αποφασίσει μόνος του ο Τιμόθεος. Του έδωσαν όμως ευλογία να επισκέπτεται τις Μονές το διάστημα των τριών ετών, από δέκα επτά μέχρι είκοσι χρονών. Τότε έκανε τα μεγάλα και ατέλειωτα προσκυνήματα στα Μοναστήρια της Ρωσίας και πέρασε περίπου από διακόσιες Μονές. Στα Μοναστήρια που πήγαινε, παρόλο που ήταν κατάκοπος και εξαντλημένος από την οδοιπορία του, απέφευγε με τρόπο την φιλοξενία, για να ασκείται ο ίδιος και να μην επιβαρύνει τους άλλους.

Ο Γέροντας γεννήθηκε στην Μόσχα της Τσαρικής Ρωσίας από ορθόδοξους γονείς το 1896, στις 22 Σεπτεμβρίου, 4 η ώρα το πρωί. Ήταν το δεύτερο παιδί μιας οικογένειας με άλλα εννέα αδέλφια. Βαφτίστηκε στην εκκλησία του Σωτήρα και πήρε το όνομα Σέργιος. Από την παιδική του ηλικία έδειχνε μια σπάνια ικανότητα στην προσευχή. Σαν νέος μάλιστα μπορούσε να απαντά σε θέματα θεολογικά από αιώνων ζητούμενα. Έτσι από νωρίς είχε καταληφθεί από επείγουσα επιθυμία να εισχωρήσει στην καρδιά της θείας αιωνιότητας.

Ο Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος είναι ένας σύγχρονος γέροντας που γεννήθηκε τον Μάιο του 1884 στο χωριό Πάκια, της επαρχίας Επιδαύρου Λιμηράς, κοντά στους Μολάους της Λακωνίας. Οι γονείς του ονομάζονταν Παναγιώτης και Αικατερίνη Ζερβάκου. Ο ίδιος πήρε το όνομα Κωνσταντίνος. Από την παιδική του ηλικία αγαπούσε την Εκκλησία, του άρεσε να ψέλνει και να διαβάζει τα ιερά βιβλία.

Ο μακαριστός π. Αμβρόσιος, κατά κόσμον Σπυρίδων Λάζαρης, γεννήθηκε στο χωριό Λαζαράτα της Λευκάδος από γονείς ευσεβείς, τον διδάσκαλο Παναγιώτη Λάζαρη και την Λουΐζα. Ήταν το τέταρτο τέκνο της πολύτεκνης αυτής οικογένειας. Από την νηπιακή του ηλικία ο μικρός Σπυρίδων χαρακτηριζόταν από την ηρεμία του χαρακτήρα του και την αγάπη του προς την Εκκλησία. Το ήθος του σμίλευσε η ευλαβής μητέρα του, η οποία λόγω της απουσίας του συζύγου της στους πολέμους, είχε αναλάβει όλο το βάρος της ανατροφής των τέκνων. Ο Σπυρίδων τελείωσε μόνο δύο τάξεις του Δημοτικού Σχολείου, διότι εν τω μεταξύ έπρεπε να βοηθάει την μητέρα του στις αγροτικές εργασίες. Όταν ήλθε ο καιρός κατετάγη στις τάξεις του Στράτου και υπηρέτησε τρία χρόνια στα ανάκτορα ως εύζωνας, καθότι ήταν υψηλός, ευθυτενής και όμορφος νέος.

Η Γερόντισσα Γαβριηλία Παπαγιάννη γεννήθηκε στις 2 Οκτωβρίου του 1897, ημέρα εορτασμού των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, στην Κωνσταντινούπολη. Ο πατέρας της ήταν εύπορος ξυλέμπορος κι έζησε σε ένα περιβάλλον με πολλές ανέσεις στην Πόλη, στο Φανάρι. Ήταν ένα χαριτωμένο κοριτσάκι, γεμάτο αγάπη για όλον τον κόσμο. Τις ημέρες που το αρχοντικό των Παπαγιάννη «δεχόταν» η χαρά της μικρής Αυρηλίας (το όνομά της πριν δεχτεί την μοναχική κουρά) έτρεχε αμέσως για ν’ ανοίξει και να υποδεχθεί εκείνη τους επισκέπτες.

Εδώ θα βρείτε συγκεντρωτικά τα δρομολόγια των πλοίων προς το Άγιον Όρος, από τις δύο εταιρείες που εξυπηρετούν, καθώς και τα τηλέφωνα επικοινωνίας για την κράτηση θέσης. Όλα τα δρομολόγια ενδέχεται να τροποποιηθούν λόγω των καιρικών συνθηκών, ιδιαίτερα κατά τους χειμερινούς μήνες.

Εδώ θα βρείτε συγκεντρωτικά τα δρομολόγια του ΚΤΕΛ προς την Ουρανούπολη Χαλκιδικής. Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε την επίσημη ιστοσελίδα του ΚΤΕΛ Νομού Χαλκιδικής.

Τηλεφωνικός κατάλογος με σημαντικά τηλέφωνα για τα Μοναστήρια και τις υπηρεσίες του Αγίου Όρους.

Όλα τα απαραίτητα βήματα και η διαδικασία που χρειάζεται να ακολουθήσετε για να επισκεφθείτε τα μοναστήρια του Αγίου Όρους για πρώτη φορά.